Dag 12 - Beterschap, grenshandel en wisseltruuks

14 mei 2014 - Tabriz, Iran

Dag 12 - wo 14 mei - Dogubeyazit - Tabriz (Iran)
's Nachts gelukt om een halve fles water met een zakje O.R.S. te drinken en binnen te houden. Koortsig maar wel een stuk beter opgestaan. Twee broodjes met honing, een hard gekookt ei en een kop thee kon ik goed verdragen. Met immodium heb ik de boel op slot gegooid voor een lange reisdag.

Om 8 uur gingen we op weg naar de grens. We konden mede bus door de hekken, zodat we voor het kantoortje van de Turkse paspoort konden worden afgezet. Daar hebben we afscheid genomen van onze Turkse chauffeur (in Iran krijgen we een andere bus en een andere chauffeur).
Ik was als vrijwilliger aangewezen om een dankwoord uit te spreken. Omdat Omar nauwelijks Engels spreekt heb ik het in erg simpel Engels gedaan (dat zal ook de vertaling makkelijker maken, ik heb de tekst meegegeven):

Dear Mehmet, 

Oh sorry, I mean Omar. 
The mistake is easy. Because you did what he did not. You even had his hotel rooms for the past week. 
We had a wonderful conversation in the mini-bus to the top on Nemrut Daği. I am still not sure what you were talking about, but it was a good conversation! 
You led us bravely through the streets of Diyarbakir. Even when Mehmet II threatened to join us.
On the other excursions you were a quiet but good part of our group. 
And besides all that you were a very good driver.

We are happy you were our driver and we are happy to have met you.
On behalve of the whole group I want to thank you. And give you a little present out of appreciation. 

Omar, thank you very, very much!


Hij begreep er niet veel van, maar 'good' en 'happy' en 'thank you' begreep hij wel, dus de toon was duidelijk en de rest kon hij wel door iemand laten vertalen. 

De paspoortcontrole was erg druk, de vorige dag scheen een feestdag geweest te zijn, dus vandaag was het extra druk. In elk beschikbaar hoekje waren mensen bezig met het inpakken en overpakken van allerlei spullen (zo werden er nieuwe schoenen uit de schoenendozen gehaald en in plastic verpakt, het zal wel iets met het handelsembargo tegen Iran te maken hebben, dat zo waarschijnlijk makkelijker te omzeilen is: tien paar schoenen in de doos is handelswaar, maar tien paar schoenen in een plastic zak is iemand die zijn eigen schoenen mee neemt :-)). Het deed me een beetje denken aan het treinstation in Xinning, voor de hemeltrein naar Lhasa; we stonden achter elkaar in de rij, maar zodra er een paar millimeter ruimte was stond er plotseling een Turk of Iranees tussen. Met wat schuiven met de bagage op de grond en wat heen en weer bewegen met rugtassen konden de voordringers er met een gedompeld "sory" wel weer tussenuit 'geknepen' worden, maar het bleef opletten geblazen. Uiteindelijk kwamen en toch nog redelijk snel door de chaos en liepen we na ongeveer een half uur met een stempel in ons paspoort naar de Iraanse paspoortcontrole.
Aan de Iraanse kant konden we zitten, terwijl José de formaliteiten met de paspoorten regelde. Ook dat was redelijk snel gebeurd. De bagagecontrole werd door de Iraanse doune wel geloofd, ze hadden het te druk met de kleine handelaartjes. (Niet dat wij daar iets anders van te vrezen hadden dan vertraging.)
Van bus tot bus waren we anderhalf uur bezig geweest (met het tijdsverschil in Iran had het op de klok drie uur geduurd, in Iran is het anderhalf uur later dan in Turkije, waar het weer een uur later is dan in Nederland). 

Iran ziet er niet meteen anders uit dan Turkije. De meest opvallende verschillen zijn dat de wegwijzers in het Farsi zijn (met Arabisch schrift, maar vaak ook in normale, Latijnse letters er onder), dat er bij vrijwel elk tankstation en andere rustplaats langs de grote weg een kleine moskee is en dat de chauffeur regelmatig bij een politiepost langs de weg een stempel moest halen. En uiteraard overal plakkaten en spandoeken langs de kant van de weg met een ayatollah en 'martelaren' uit de Iran-Irak oorlog. (Dat laatste is nog een heel groot trauma in Iran en een belangrijke reden waarom de VS zo gehaat is. Na de revolutie in '79 tegen de Shah, die door velen werd gezien als een Amerikaanse marionet, en de gijzeling van de Amerikaanse ambassade heben de VS Saddam Housein zo ver gekregen om in ruil voor veel geld en wapens te proberen het aan Irak grenzende deel van Iran, waar de meeste Iraanse olievelden liggen, te veroveren. De gedachte was dat het ayatollah-regime zonder de olie-inkomsten vanzelf om zou vallen, waarna het land voor steun bij het westen aan zou moeten kloppen. De werkelijkheid was anders, ondanks dat Irak over meer en modernere wapens beschikte, had Iran meer soldaten. Toen Irak opgaf, had Iran geen land verloren maar wel meer dan een miljoen soldaten. Dat en de vele gewonde en invalide veteranen hebben een flinke wissel getrokken op de samenleving. Vrijwel een hele generatie is gesneuveld of invalide/ getraumatiseerd.) 
We reden door een mooi groen, glooiend landschap, met bergen op de achtergrond. Regelmatig reden we langs boomgaarden met noten, olijven en fruit. 

We zouden eigenlijk bij de grens geld gewisseld hebben, maar volgens de chauffeur van de bus zou de koers in Tabriz veel beter zijn. Met het idee dat we naar een geldwisselkantoor in Tabriz gebracht zouden worden, zijn we met alleen de Iraanse Riaals die we voor onze laatste Turkse Lira's hebben gewisseld de bus ingestapt. 
Als lunch hadden we een karige picknick van koekjes, thee en water (betaald uit de gemeenschappelijke pot) omdat we onderweg niets anders tegenkwamen dan een klein winkeltje bij een politiepost.

In Tabriz bleken we niet naar een wisselkantoor te gaan, maar direct naar het hotel. Het wisselkantoor bleek bij de bazaar te zijn, waar de bus niet kon komen. Daar waren we uiteraard niet blij mee en dat heeft José de chauffeur ook laten weten, maar hij scheen het probleem niet zo te begrijpen.
In het hotel stelde José voor om voor mij geld te wisselen. Ik voelde me wel al een stuk beter, maar nog geen 100% en ik had ook nog niet voldoende energie om een stuk te lopen. Ik nam haar aanbod dan ook graag aan. 
Op mijn grote hotelkamer, met afzonderlijke zit- en slaapgedeeltes en een keukentje, heb ik voorzichtig de chips opgegeten die ik de vorige avond nog net had kunnen kopen en ging ik vroeg naar bed.

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

2 Reacties

  1. Joke grinwis - greven:
    16 mei 2014
    je zal je wel behoorlijk misstoosend voelen.
    Maar het moois wat je te zien krijgt makt een boel goed.
    sterkte en beterschap.
  2. Sylvia:
    21 mei 2014
    wat heerlijk dat je alweer in Iran bent. In China droomde ik van
    een simpel Turks/Iraans ontbijt. handige zinnetjes:
    Khoda hafez, wat de Iraniers elkaar toewensen ten afscheid.
    Be omidde didar is tot ziens. Vakvif miegham is ik wil korting.
    suuk6