Dag 08 - Zakkenrollers, meelopers en afscheidingen

Dag 8 - za 10 mei - Sanliurfa - Diyarbakir

's Ochtends na het ontbijt om 8 uur vertrokken naar Diyarbakir, waar we om even over 11 uur aankwamen. Bij het hotel moesten we nog even wachten tot onze kamers klaar waren. Tegen half een stond mijn bagage op de kamer en ging ik de stad in, een beetje mijn benen streken en op zoek naar mijn lunch. 
Ik had al mijn waardevolle spullen en geld nog beter weggestopt dan normaal. José had gewaarschuwd dat er veel zakkenrollers waren, dat we goed uit moesten kijken voor kinderen en dat we uit bepaalde wijken moesten blijven. Twee jaar terug werden we hier alleen nog gewaarschuwd dat we in bepaalde wijken uit moesten kijken voor kinderen. Of de situatie nu verslechterd is, of dat José nu veel voorzichtiger is dan de vorige reisleider weet ik niet. De meest recente Lonely Planet raadde alleen maar aan om met groepjes over de muur te lopen.
Halverwege de hoofdstraat begon het ineens te regenen. Ik heb toen snel een paar broodringen met sesamzaad en een fles water gekocht en ben teruggegaan naar het hotel. 

Om 14 uur zou een groep onder leiding van José een stadswandeling gaan maken. Voorzichtig geworden door de verhalen over zakkenrollers en de aanbeveling om in groepjes te lopen ging iedereen mee.
De oude moskee (Ulu Camii) was onze eerste stop. De oudste moskee van stad en de enige moskee in Turkije (en één van de zeer weinigen ter wereld) waar alle vijf de stromingen van de Islam een eigen gedeelte hebben om te bidden (normaal gesproken is een moskee slechts voor één stroming, zie het als een kerk waar tegelijk katholieken, protestanten, Grieks orthodoxen en andere christelijke stromingen tegelijk komen om te bidden). Ik blijf het mooi vinden wat er zich allemaal afspeelt in een moskee en vooral op het binenplein van een moskee. In de moskee zie je ze bezig zijn met hun telefoon, lezen of zelfs slapen, buiten op de binnenplaats zitten in de schaduw groepjes mannen met elkaar te praten (en soms ook groepjes vrouwen) en rennen spelende kinderen over het plein. Het is echt een plaats waar een deel van het dagelijkse leven zich afspeelt.
Bij de moskee zijn we ook een Nederlands sprekende Koerd tegen het lijf gelopen (Diyarbakir is de hoofdstad van Turks Koerdistan) hij heeft ons van alles verteld over de moskee en de stad. Hij wilde graag met ons meelopen om ons meer over de stad te vertellen. Turkije is een vrij land (in ieder geval in de zin dat je iemand niet kunt verbieden om mee te lopen) en sommige dames waren wel gecharmeerd door hem, dus liep hij met ons mee naar de Armeense kerk. Hij had 25 jaar in Nederland gewerkt, was nu met pensioen in Turkije en wilde iets terug doen zonder daar geld voor te vragen. Dat laatste heeft hij een paar keer herhaald. 
De Armeense kerk is recent voor het grootste gedeelte gerestaureerd (in 2008 was het nog een ruïne waar alleen de muren nog van stonden en nu is het een functionele kerk voor een handvol Armeense gezinnen die nog in de omgeving wonen). De binnenplaats rond de kerk is ook een theetuin en daar zaten meer Turken dan dat er nog Armeense christenen in de stad wonen, volgens onze meelopende Koerd.
Bij de kerk liet de zelfbenoemde gids ons een oud huis zien, dat was opgebouwd in Ottomaanse stijl, met gele en zwarte stenen. Door zijn gladde doen en laten en doordat hij maar bleef herhalen dat hij geen geld vroeg begon ik argwaan te krijgen. Ik verwachtte niet dat hij alsnog expliciet om geld zou vragen, maar wel dat hij tegen het einde een zielig verhaal op zou hangen waardoor wij uit onszelf zouden geven of dat we langs de parfum- of sierradenwinkel van zijn neef zouden gaan waar we wat konden drinken en 'rondkijken'. De overige mannen en José dachten en ook zo over en we besloten ons 'af te scheiden'. José vond hem wel betrouwbaar genoeg om de vrouwen aan hem over te laten, maar na een waarschuwing dat het wel op de een of andere manier geld zou gaan kosten vond ze ze oud en wijs genoeg om met hem op stap te gaan. (Achteraf hoorde ik dat ze veel interessante dingen gezien hebben en uiteindelijk met hem uit eten zijn geweest. Zij hebben zijn maaltijd betaald en misschien heeft hij ook nog commissie van het restaurant gekregen.) 
Wij gingen verder en José gaf Ümer, onze chauffeur die ook mee liep, de 'leiding' over onze looproute. Trots als een pauw liep hij met de kaart voorop. :-) Sinds het vertrek van onze Turkse gids Mehmet voelt hij zich er verantwoordijk voor om José te helpen (helpen, niet overvleugelen zoals de gids probeerde) en bloeit hij helemaal op. We bezochten o.a. een deel van de stadsmuur, met mooi uitzicht over een zijrivier van de Tigris en een oude brug waar ik twee jaar geleden naar toe gelopen ben. We bezochten ook de oude citadel. De regen van het begin van de middag was alweer vergeten, het was mooi, zonnig weer en het was zelfs heet om in de zon te lopen. (Kunnen we alvast wennen voor de rest van de reis.) 
De citadel was gesloten voor renovatie, maar José vroeg vriendelijk of we even snel naar binnen mochten om foto's te maken, omdat we helemaal uit Nederland zijn gekomen om de mooie dingen van Turkije te zien. De bewaker moest even telefonisch overleggen, maar toen mochten we naar binnen, zolang we maar als groep bij hem bleven. Daarna kregen we door hem een rondleiding. Hoewel de citadel uit de middeleeuwen of misschien zelfs nog vroeger stamt, is daar weinig meer van te zien op de buitenmuren en een oud kerkje na. De citadel is nog tot vrij recent in gebruik geweest als administratief centrum van de overheid, veel gebouwen stammen uit de laat Ottomaanse en vroeg Turkse periode.
Daarna was het tijd om thee te drinken in een opgeknapte caravanserai (oude handelspost/ herberg op handelsroutes, zoals de zijderoute). Na de thee ging het terug naar het hotel. 

's Avonds weer met Jan gegeten. Naar een lokaal restaurant gegaan om de hoek van het hotel. Zalige lamsrib gegeten (gestoofd en drijvend in het stoofvocht opgediend dat heerlijk was om brood in te dopen of met rijst te eten). Samen weer een schokkende YTL 32 (€11) kwijt. (We hebben samen maar afgesproken om om-en-om de totale rekening te betalen, dat scheelt weer een hoop gedoe met kleingeld.) 
In het hotel nog het verslag van de vorige dag afgemaakt, waar ik 's ochtends in de bus aan begonnen was. Ik was vergeten het password voor de WiFi-verbinding te vragen en ik had geen zin meer om naar de lobby te gaan, dus heb ik niets op mijn blog geplaatst.