Dag 11 - Prut, glazen plafonds en norit

Dag 11 - di 13 mei - Van - Muradiye Waterval - Dogubeyazit

Vandaag naar Dogubeyazit, tegen de grens van Iran.
Koffiestop bij watervallen, die door de regen van de vorige dag stevig bulderden. Doordat we in het voorseizoen zitten, was het restaurant tegenover de watervallen niet open. Thee (met een restje raki) gedronken bij een cafetaria naast de watervallen (dus helaas zonder uitzicht). 

Dogubeyazit is een wat groezelige stad. Veel dure auto's, veel Iranezen die inkopen komen doen en veelal geen trottoirs (een strook prut langs de weg). Grote kazernes rond het centrum met tanks. 
Er is één redelijke straat met winkels en restaurants. Met z'n drieën wat gegeten in een lokaal restaurant dat er voor Turkse begrippen gezellig uit zag (fleurig geschilderde muren met gestempelde figuren).

Net buiten de stad ligt het Ișak Pasha paleis. De vorige keer viel het tegen, het grootste gedeelte was ontoegankelijk vanwege restauratie. Nu was het grootste deel wel toegankelijk. Het moderne glazen dak vloekt met de oude bouwstijlen die in het paleis gebruikt zijn, maar nodig voor bescherming. Kon mooi dwalen door bovengrondse en ondergrondse kamers. Bovengrondse kamers rijk versierd met beeldhouwwerk. Erg mooi. 

Tijdens biertje op dakterras hotel, met uitzicht op berg Ararat, 'modeshow' gehad van de vrouwelijke reisgenoten. José wilde controleren of iedereen bedekt genoeg gekleed was om zonder problemen de grens naar Iran over te komen (er loopt erg conservatieve douanebeambte rond die alles volgens de meest strenge regels wilt zien). 
Toen begon ook mijn maag te rommelen. Nog niet verontrustend, maar toen we in de omgeving naar een supermarktje zochten om wat eten te kopen (we hadden geen zin om terug naar de stad te gaan) moest ik plotseling heel snel terug naar het hotel. Ik heb het gered tot vóór de deur van mijn badkamer... Droge koekjes, chips en zelfs water hield ik niet binnen. Nadat ik rond middernacht 10 seconden de tijd had om wakker te worden en naar de badkamer te rennen voelde ik me een stuk beter.
Het kan het eten bij dat leuke restaurant geweest zijn, maar de twee anderen zijn daar niet ziek geworden. Het is wel frappant dat nu het grootste deel van de groep ziek is, of ziek is geweest. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt en José, de reisbegeleidster, ook niet. Gelukkig is het wel heftig, maar ook kort (al kunnen voor sommigen nog een aantal dagen de wc-stops niet kort genoeg achter elkaar zijn).