Dag 39 - De diepte in, lunchen op stand en een vastloper

Dag 39 - di 10 jun - Akzu Djabagly

Moeizaam wakker geworden, maar op tijd voor het ontbijt. Nog even in de keuken Diana goedemorgen gezegd. Ze zag er monter uit (meer dan ik mij voelde).
Na het ontbijt wat gedoe rond de wandelexcursie van vandaag. Gisteren geïnventariseerd wie wilde wandelen, met de mededeling dat een andere wandeling in voorgaande jaren ongeveer € 15 kostte. Onze wandeling zou echter € 37 kosten, met nog € 5 voor een lunchpakket. Daar werd door sommigen veel misbaar over gemaakt en vijf personen zegden de wandeling af. Het prijsverschil bleek echter niet door een ruimere winstmare te komen, maar doordat het een totaal andere wandeling was. De wandeling van € 15 was op een makkelijk bereikbare plaats, maar was te zwaar voor de meeste oudere deelnemers aan deze reis. Wij zouden naar het nationale park gaan (extra entreekosten) waar we bij een kloof (alleen bereikbaar met vierwielaangedreven voertuigen, waar er twee van gehuurd moesten worden) konden kiezen uit een makkelijke en een zware wandeling (waar we twee gidsen voor nodig hadden die betaald moesten worden). De gevraagde prijs was reëel en niet hoog voor dergelijke excursies. Uiteindelijk bleek ook het lunchpakket toch bij de excursieprijs in te zitten. (Zelf denk ik dat oorspronkelijk het lunchpakket extra was maar dat, omdat de prijs zoveel commotie gaf, het lunchpakket gratis is gemaakt. [Er werden door een aantal mensen wat minder aardige dingen gezegd in het bijzijn van de eigenaresse van het guesthouse, die de excursie organiseerde, die redelijk goed Nederlands begrijpt.] Het guesthouse zal uiteraard een eigen marge hebben berekend voor de excursie en ook voor het lunchpakket. Door het lunchpakket gratis te maken zullen ze vrijwel alle marge die ze berekend hebben voor het organiseren, hebben ingeleverd.)

Iets uitgedund gingen we met 9 personen op pad (incl. José). Het nationale park was prachtig. Het ligt tussen twee besneeuwde bergketens in, is het hele jaar door groen en is een beschermd vogelreservaat (al zijn de meeste vogels hier alleen tijdens de trek en zitten wij nu tussen de twee trekperioden van het jaar in). Het landschap was fantastisch (net wat we nodig hadden, een beetje natuur na zoveel weken cultuur).
Door het natuurpark loopt een rivier die een diepe kloof heeft uitgesleten. Bij die kloof aangekomen konden we kiezen tussen 600 meter in de kloof afdalen of een paar kilometer langs de rand van de kloof lopen. Ik koos met drie anderen voor de afdaling. Vier anderen kozen met José en de eigenaresse van het guesthouse (die door het meelopen met excursies voor natuurliefhebbers zelf enorm veel heeft opgestoken over de bijzonderheden van het natuurgebied en daar nu zelf veel over kan vertellen) voor de makkelijke wandeling.
Wij kregen een gids mee die ons de paden naar de rivier onderin de kloof wees. Het was geen erg zware afdaling, maar er zaten wel wat lastige steilere stukken tussen met grind, dat steeds dreigt weg te rollen wanneer je je voeten er op zet. Het was een prachtige wandeling, met steeds andere blikken in de kloof en op de rivier (ik heb geloof ik een hele serie foto's van hetzelfde stuk rivier, elke keer een paar tientallen meters lager genomen). Beneden even uitgerust voordat we dezelfde weg weer naar boven namen. 
Naar boven was makkelijker en vermoeiender tegelijk. Makelijker omdat klimmen minder belastend is voor je knieën en je minder last hebt van los grind en zand (het ligt uiteraard even los wanneer je omhoog gaat als wanneer je omlaag gaat, maar wanneer je omhoog gaat heb je er minder last van), vermoeiender omdat je jezelf nu omhoog moet tillen. Maar vermoeidheid is niet erg, dat betekent alleen maar dat je vaker even moet rusten en om je heen kan kijken (lopen en om je heen kijken wanneer je langs wildpaadjes op de helling van een kloof loopt is niet aan te raden wanneer je het na wilt vertellen). Terug boven, stapten we in het busje dat ons naar het eindpunt van de andere wandeling bracht, een paviljoentje waar we zouden lunchen.

Bij het paviljoen werden een tafel, klapstoeltjes, de lunchpakketten en ander zaken uitgepakt en opgesteld. 
De lunch was voortreffelijk. In de lunchbox zat o.a. een groentenlasagna (uiteraard geen vlees, dat zou na een halve dag in een warme bus een heel eigen leven zijn gaan leiden), smeerkaas een tomaat, een augurk, zakjes met noten, toffees en koekjes (een lokale afwijking, koekjes en toffees stonden ook tijdens het diner en ontbijt op tafel) oploskoffie, theezakjes, peper, zout en suiker. Apart waren er nog brood, kuipjes leverpaté en heet water. Aan alles was te zien dat het doordacht was en dat er aandacht aan was besteedt. Het zou de € 5 meer dan waard zijn geweest. (Ik kreeg nog meer medelijden met Diana, die die ochtend vroeg op had moeten staan om de lunchpakketten klaar te maken.)
Ik kreeg bij het paviljoen nog even een mini rondleiding van de eigenaresse van het guesthouse, die enthousiast vertelde over de planten die er te zien waren en de beesten die in het park leefden. Erg interessant. 

Op de heenweg had ik in het busje gezeten, op de terugweg zat ik in de jeep. De chauffeur had meer bravour dan gezond verstand, want hij liet de jeep vastlopen op een plaats waar bandensporen door stromend water waren uitgesleten tot geulen van een halve meter diep waar water in stond. We hebben nog geprobeerd te duwen, maar er was geen beweging in de jeep te krijgen. Via de radio zocht de chauffeur om hulp, die ongeveer een kwartier later kwam in de vorm van een andere jeep (dachten we). De twee inzittenden van die jeep liepen met onze chauffeur om onze jeep en bespraken luidruchtig en met veel gebaren verschillende strategieën om de jeep los te krijgen. Toen stapten ze alle drie in de andere jeep. Wij dachten eerst nog om die jeep in de juiste positie te brengen om onze jeep los te kunnen trekken, maar tot onze verbijstering reden ze weg! Oké, onze chauffeur sprak geen Engels en wij geen Russisch, maar hij had toch wel met gebaren duidelijk kunnen maken dat hij weg zou gaan (om wat voor reden dan ook) en dat wij moesten blijven wachten. Wij maakten ons geen zorgen, we waren er van overtuigd dat er contact geweest was met de anderen in de bus en dat er hulp zou komen. In het aller ergste geval zou José het hele park op stelten hebben gezet wanneer onze jeep niet op tijd terug zou zijn geweest.
Na ongeveer tien minuten kwam onze bus leeg aanrijden (toen ze via de radio bericht hadden gekregen dat wij vast stonden, moest iedereen uitstappen voor een bonuswandeling richting Zhabagly en zijn ze meteen teruggereden). Binnen de kortste keren stond onze jeep weer op vier wielen en reden we naar een plek waar ook de andere jeep met onze chauffeur aan kwam (wat de reden van de andere jeep was en het vertrek met onze chauffeur is me nog steeds niet duidelijk). Zonder verdere problemen zijn we verder naar ons guesthouse gereden, de bus heeft onderweg de wandelende groepsleden opgepikt. 

Halverwege de middag waren we weer terug. Onder zwak protest van het personeel geholpen met het naar het guesthouse dragen van de lunchspullen (ik voelde me een beetje bezwaard om kleine vrouwtjes met zware kisten en pakken water te laten slepen terwijl ik er met alleen mijn lichte tas naast liep).
Tot mijn aangename verrassing had Jan voor een koud biertje in de koelkast gezorgd, daar was ik echt aan toe! 

Het diner was deze avond een soort linzensoep (vermoedelijk) met kip en champignons (had als maaltijdsoep kunnen fungeren) en pasta met groenten en vlees. Ook weer erg lekker.
De vorige avond had ik me onder zachte dwang van José opgegeven als vrijwilliger om Diana te helpen met de afwas. Maar toen ik me na het eten en een snelle kop thee in de keuken meldde was de afwas al gedaan.
Nadat Diana klaar was met het opruimen van de laatste resten van de afwas gingen we verder waar we de vorige avond gebleven waren. Eerst op mijn telefoon (waar ik die ochtend via internet een toetsenbord met Russische lettertekens op had gedownload) met de standaard vertaal-app van Google, maar het kleine scherm is toch wat priegelig en het wisselen tussen het Nederlandse en Russische toetsenbord ging ook wat omslachtig. Al snel ging ze weer de iPad van haar zus lenen.
Toen we als laatste overbleven werden we door haar zus met zachte hand naar de achterkant van de tuin gedirigeerd, zodat zij het terras schoon kon maken. ;-)
Het werd weer veel te laat en we namen afscheid met de afspraak om emailadressen uit te wisselen. (Ze was even bezorgd over hoe we elkaar konden begrijpen via email, totdat ik haar zei dat emails ook met Google Translate vertaald konden worden en dat ik voor het vertalen zou zorgen. Zij kan mij in het Russisch mailen en ik stuur haar naar het Russisch vertaalde mails.) Het is een schat van een meid en ik zou graag contact met haar houden. (Oké meid, vrouw van 32.)