Dag 57 – Het wilde westen van China, modeleren en partnerruil

Dag 57 - za 28 jun - Dunhuang - Jiayuguan - Xi'an

Opnieuw een reisdag.

Eerst naar Jiayuguan, waar het meest westelijke fort van de Chinese muur ligt. In historische tijden werden hier bannelingen de poort uitgezet en de woestijn ingestuurd. Hoewel China veel invloed had op de gebieden verder naar het westen en deze ook vaak veroverd had, hield hier het ‘beschaafde’ deel van China op.

Zoals gebruikelijk in China had ook dit fort en de onmiddellijke omgeving de Efteling-behandeling ondergaan, maar dat deed geen afbreuk aan het geheel. Het fort was mooi, je kon de vertrekken van de commandant bezichtigen en over de muur rond het fort lopen. Op de muur werd mijn pad geblokkeerd door een man die met zijn armen wijd ging staan. Er bleek niets anders aan de hand te zijn dan dat hij met mij op de foto wilde. J

Dat is een nationale sport in China, op de foto gaan met buitenlanders. Hoe meer foto’s je hebt samen met buitenlanders, hoe meer status dat oplevert. Probleem is alleen dat je status verliest wanneer die buitenlander weigert om op de foto te gaan (al is het mij een raadsel waarom dat geweigerd zal worden).

Ik heb vaak gezien dat groepjes meiden of jonge vrouwen giechelend bij elkaar staan, elkaar aanstotend en af en toe schuin naar mij kijkend. Vaak gebeurt er verder niets en lopen ze verder, soms loopt er uiteindelijk iemand naar me toe met de vraag of ze een foto samen met mij mogen maken. De ene keer is het de dapperste van de groep, die opgepept door de groep denkt dat het wel goed komt, de andere keer is het degene met de minste status binnen de groep die door de groep ‘opgeofferd’ wordt. Vriendelijk lachen wanneer iemand lang genoeg kijkt om oogcontact te maken helpt om ze over de streep te trekken.

Ook komt het voor dat er ‘stiekem’ foto’s van me gemaakt worden. Dan staan ze op een paar meter afstand, een beetje met hun mobiele telefoon te spelen die dan plotseling op me gericht wordt. Of ze maken er een show van om een gevel boven mijn hoofd te fotograferen, waarna plotseling de camera kantelt en ik recht in de lens kijk. Of een foto van een ander wordt zodanig geënsceneerd dat ik ‘per ongeluk’ op de achtergrond sta. Het komt wel eens voor dat ik denk dat ik in de weg sta en snel verder loop; uit de snelle aanwijzingen van de fotograaf aan de ander om mee te bewegen merk ik dan op dat ik eigenlijk het hoofdonderwerp van de foto ben. Meestal glimlach ik dan naar de camera en zwaai even wanneer de foto genomen is. De ene keer wordt er gereageerd alsof ze betrapt zijn, de andere keer zwaaien ze lachend terug.

Kleine kinderen zijn ook altijd goed om contact te leggen. Soms worden ze met zachte dwang een beetje mijn richting ingeduwd en soms staren ze me gewoon aan (niet gehinderd door enig gevoel van status of ‘manieren’). Wanneer ik echt aangekeken wordt door iemand zeg ik altijd in het Chinees gedag. Bij kinderen is dat voor de ouders vaak een excuus om om een foto samen met het kind te vragen (het contact is al gelegd en kan niet meer geweigerd worden en wanneer je al zo vriendelijk bent om hun kind gedag te zeggen ben je waarschijnlijk ook wel vriendelijk genoeg om op de foto te willen gaan).

Ik wordt zo regelmatig gefotografeerd. (De grap binnen de groep is dat je op meer foto’s staat dan dat je de hele reis zelf maakt en dat wanneer je voor elke foto een euro zou vragen je de hele reis terugverdiend hebt.) Jan heeft een witte baard en wanneer we samen op pad zijn trekken we makkelijk tien keer meer aandacht. Met meer dan twee personen wordt het blijkbaar te eng en blijven de meesten op een afstand.

Na het fort gingen we door naar het station, waar we de trein naar Xi’an zouden nemen.

De agent had niet genoeg kaartjes voor de softsleeper-coupés kunnen regelen, waardoor niet iedereen die de toeslag daarvoor betaald had een softsleeper slaapplaats had (zou gecompenseerd worden). Thijs vroeg zich af hoe de kaartjes nu verdeeld moesten worden, maar omdat de kaartjes op naam staan zeiden wij dat er maar gekeken moest worden hoe de Chinese staat beslist had, waarna we zelf konden ruilen wanneer daar behoeft voor was. Ik bleek pech te hebben en kreeg een kaartje voor de hardsleeper-coupé (al is pech wel een erg groot woord, zoals ik eerder al geschreven heb is er ook niets mis met de hardsleeper-coupés). Toen hoorde ik een groepslid zeggen dat hij een softsleeper kaartje had en zijn vrouw een hardsleeper kaartje en omdat hij niet verwachtte dat iemand zomaar zijn of haar softsleeper kaartje in wilde ruilen voor het kaartje van zijn vrouw, wilde hij wel zijn softsleeper kaartje ruilen om bij zijn vrouw in de coupé te zitten. Ik heb hem toen heel edelmoedig mijn kaartje aangeboden, wat hij aannam. Toen bleek ik samen met Jan, Hartmut en Antonia in een softsleeper-coupé te zitten. J

De treinreis zelf was rustig.