Dag 59 – Mini, maxi en peperig eten

Dag 59 - ma 30 jun - Xi'an

Excursiedag naar het grote en kleine terracottaleger.

’s Ochtends eerst naar het bekende terracottaleger van de Chinese keizer Qing. De eerste Chinese krijgsheer die het grootste deel van China bij elkaar veroverde en zichzelf tot keizer uitriep. Hij liet een gigantisch ondergronds grafcomplex bouwen waarin een compleet in manshoge terracottabeelden nagemaakt leger werd ondergebracht.

Hij voerde een waar schrikbewind en bij de opstanden die na zijn dood uitbraken is een groot deel van de beelden in het grafcomplex verwoest. De beelden die nu te zien zijn, zijn allemaal uit kleinere en grotere brokstukken terug in elkaar gepuzzeld.

Het deel dat nu opgegraven is, is slechts een klein deel van het gehele grafcomplex. Het graf van keizer Qing zelf is waarschijnlijk gelokaliseerd, maar nog niet opgegraven. De bestaande opgravingen worden voorzichtig uitgebreid, maar nieuwe opgravingen worden pas begonnen wanneer de opgravings- en conserveringsmethoden verbeterd zijn. De beelden zoals die nu te zien zijn, zijn kaal, maar de beelden zijn oorspronkelijk kleurrijk beschilderd. Wanneer een beeld aan de buitenlucht wordt blootgesteld valt die beschildering binnen een paar seconden tot stof uiteen.

Ook al ben ik hier twee keer eerder geweest, de entree van hal 1, waarin de terracottabeelden in geulen in gelid staan opgesteld, blijft indrukwekkend. Sommige bezienswaardigheden heb je na één keer wel gezien, maar ik denk dat het terracottaleger ook voor de tiende keer blijft boeien. Ik heb opnieuw het hele rondje langs de opgraving in de hal gemaakt (en waarschijnlijk een hele serie foto’s voor de derde keer gemaakt). Deze keer zag ik voor het eerst mensen bezig met het opgraven van nieuwe stukken en met het in elkaar puzzelen van beelden.

In hal drie werden we aangesproken door een aardige jonge dame die als gratis gids fungeerde. In gebroken Engels zei ze dat ze graag onze gids wilde zijn om haar Engels te oefenen. Omdat ze duidelijk wel wat oefening kon gebruiken ben ik daar op ingegaan. J Ze vertelde enthousiast over wat er te zien was in de opgegraven delen, wat de beelden voorstelden (officieren in een hoofdkwartier) en wat ze deden. Gaande weg haar verhaal werd haar Engels beter, maar ze had wel last met het formuleren van antwoorden op lastige vragen. Aan het einde van de rondleiding was ze tevreden met een foto samen met Jan en mij. (Gratis is in China nog gratis, ze bleef niet ‘hangen’ om duidelijk te maken dat een fooi welkom was.)

Hoewel we onze tijd genomen hadden in de hallen, hadden we ook nog genoeg tijd voor het museum. (De vorige keren had ik nog net genoeg tijd om naar de topstukken van het museum te gaan, twee met terracotta paarden bespannen wagens. Had ik de eerste keer nog moeite om een duidelijke foto te maken in het schemerdonker van de toonzaal, door de voortschrijdende techniek was het nu met zowel mijn fotocamera als mijn mobiele telefoon geen enkel probleem.

Gingen we vanaf het parkeerterrein met een elektrisch pendelbusje naar de ingang, op de terugweg moesten we door de ‘winkelstraat’ teruglopen. Elke keer is deze straat een groter circus van winkels, stalletjes, straatverkopers, restaurants, en attracties (een bioscoop, een ski-evenement, etc.).

De lunch hadden we in een groot restaurant waar we aan twee tafels verschillende gerechten kregen. Naast het restaurant was een Egyptisch themapark, met een afzichtelijke kopie van een Ramses-beeld van Abu Simbel en een uitgerekte piramide.

Op aanraden van Thijs hadden we de Grote Gans pagode, die deze middag op het programma stond vervangen voor het kleine terracotta leger.

In tegenstelling van Keizer Qin, die een rijk bij elkaar veroverd had en daarbij een behoorlijke oorlogsbuit had vergaard, had de keizer die een paar generaties na Qin dit grafcomplex voor zichzelf had gemaakt, met veel moeite een klein stukje van dat grote rijk had weten te behouden, een vrijwel lege schatkist. In plaats van een compleet leger op levensgroot formaat, kon deze keizer zich slechts een leger op miniatuur formaat veroorloven, compleet met miniatuur veestapel.

Ook deze opgraving bevond zich in een hal. Deze hal was echter in schemerdonker gehuld, met de blootgelegde geulen waarin de miniatuursoldaten en –veestapel zich bevonden flauw belicht met gelige halogeenlampjes. Ook hier was er een looppad rond de opgraving. Hier alleen geen open balustrade, maar glas. De fervente fotografen begonnen meteen te mopperen over de slechte belichting en het glas. De omstandigheden waren dan misschien niet optimaal voor topfoto’s, ik vond dat het wel wat mystieks aan de sfeer toevoegde. Aan een kant was het looppad aan de kant van de opgraving van glas, zodat je kon zien dat je over de geulen liep. Dat was heel apart. Toen ik dat deel van het looppad op stapte had ik er geen enkel probleem mee dat ik op glasplaten liep. Nadat ik er even vanaf gestapt was om om een paar mensen heen te lopen, kostte elke stap moeite.

Ondanks het kleine formaat was ook deze massa figuren in de geulen erg indrukwekkend. In een klein museum even verder op het terrein konden we de verschillende beelden bij goed licht beter zien. De meeste beelden waren vrij grof gemaakt (de soldaten), maar sommige waren zeer gedetailleerd (officieren, muzikanten, etc.). Dit museum maakte het bezoek aan dit kleine terracottaleger echt af.

Na afloop zeiden sommige groepsleden tegen Thijs dat dit onderdeel voortaan beter geschrapt kon worden, maar daar werd door anderen tegen geprotesteerd. Ik vond dit terracottaleger zeker de moeite waard.

We hadden ’s morgens gehoord dat anderen in een groot winkelcentrum vlakbij het hotel een foodcourt hadden gezien met verschillende restaurants. Jan en ik besloten om daar deze avond te gaan kijken voor het diner. Naast verschillende kleine eettentjes was er één groot restaurant, dat gespecialiseerd was in pittig eten. Omdat we beiden niet vies zijn van pittig eten zijn we daar gaan zitten.

Op de kaart stond van alle gerechten hoe pittig ze waren met een schaal van één tot vijf pepertjes. Ik nam een gerecht met drie pepertjes, Jan met vijf. Onze bestelling werd opgeschreven op een afgescheurd stuk van de verpakking van onze eetstokjes en servet!

De pittigheid van ons eten viel wel mee. Het was pittig, mar niet overdreven. De beide gerechten waren ongeveer even pittig. Om de volledige vijf pepertjes van zijn gerecht te ervaren had Jan waarschijnlijk de saus waarin zijn vlees werd opgediend op moeten drinken.

Op de terugweg naar ons hotel nog even de twee serveersters van het restaurant tegenover het hotel wat werk bezorgd.