Dag 55 – Windmolens, ezeltje prik en een vermakelijke regenbui

Dag 55 - do 26 jun - Liuyuan - Dunhuang

Deze nacht wel het ritme van de trein kunnen vinden. Heerlijk geslapen.

Rond acht uur op bestemming. Na een uurtje in de bus bij het hotel. Een lekkere douche en even tijd genomen om te settelen in de kamer.

Tegen de middag afgesproken met Jan. Dunhuang is een moderne gezellige stad. De omgeving van de stad is een waar woud van windmolens. De bedrijvigheid die dat aantrekt (de bouw van de molens, de bouw van het elektriciteitsnet dat nodig is om de stroom te kunnen transporteren en de zware industrie die veel stroom verbruikt) zorgt voor veel goedverdienende banen, waardoor het een van de meest welvarende steden in China is. Een deel van het centrum is een nachtmarkt (wordt 's avonds pas echt druk, maar er is de hele dag wel iets te beleven) met straten vol souvenirstalletjes, eettentjes, terrasjes en 'normale' markten met goederen en groente en fruit voor de lokale bevolking.

We hebben een tijd rondgelopen en zijn aan het begin van de middag gaan kijken naar een plaats om te lunchen. Op een plein met terrasjes keken we om ons heen of het wat voor ons was, toen we op een vriendelijke manier werden aangesproken door een serveerster, waardoor onze beslissing was gemaakt.

Op de kaart stonden gerechten die vrijwel iedereen die nooit in China is geweest verwacht, maar die ikzelf nog nooit in China zo op de kaart heb zien staan. Per pagina kon je van een ander beest zowat alle onderdelen uitkiezen, van gestoofde ezelhuid, gekookte schapenkop, diverse ingewanden en organen tot gefrituurde geitenpenis en ‑ballen. De serveerster kwam bij ons aan tafel zitten om onze bestelling op te nemen. Om een beetje in de sfeer van het restaurant te blijven, maar toch niet al te raar te doen, heb ik gestoofd ezelvlees genomen.

Het vlees was goed. Het was mals als lamsvlees, maar met een iets andere smaak. Doordat het gestoofd was zonder veel andere ingrediënten en er verder niets speciaals mee gedaan was, smaakte het een beetje flauw. Er zat een bakje verdunde sojasaus bij die licht pittig was en nog iets meer smaak aan het vlees gaf. Het smaakte niet slecht, maar er zat niets aan waardoor ik mij in de toekomst snel geroepen zal voelen om opnieuw ezelvlees te bestellen.

Na de lunch nog even rondgelopen en terug naar het hotel gegaan. Afgesproken om laat in de middag opnieuw op pad te gaan om iets te drinken en te eten.

Aan het einde van de middag opnieuw de stad in gegaan. Net toen we op een kruispunt stonden waar twee straten met kleine eet-/drinktentjes begonnen (een soort kiosken van 3 bij 3 meter waarin het eten klaargemaakt, maar waar je niet binnen kon zitten), voelden we wat druppels en zagen we op het dichtstbijzijnde terrasje (twee tafels met houten banken onder een partytent) een klein meisje gekken bekken naar ons trekken. Ook nu was de keuze dus snel gemaakt. We zijn aan het ander tafeltje gaan zitten en ik zei in mijn beste Chinees hallo tegen het meisje, dat plotseling erg verlegen werd. J Het meisje (een jaar of acht) was blijkbaar familie van de eigenaresse en van een andere winkelier in de buurt want ze liep later steeds heen en weer tussen het eettentje en een winkel, waar ze soms met een andere vrouw in de deuropening stond te praten. Ze hield een beetje afstand van ons, maar stond, zat of liep zich wel regelmatig uit te sloven voor ons.

De regen werd snel heviger en het begon zo hard te waaien dat de partytentweg dreigde weg te ‘lopen’. Terwijl wij de poten van de tent vast hielden kwam de eigenaresse aan met een brok beton om de tent aan vast te leggen. Ze keek bezorgd naar de tafel en de banken waarvan een deel natregende (niet bezorgd om het meubilair maar eerder dat het te nat voor ons zou worden, we zaten nog maar aan ons eerste biertje maar ik had de indruk dat zij erg blij was met de afleiding die wij voor het meisje vormden terwijl zij binnen aan het schoonmaken en opruimen was). Wij schoven de tafel en de bank iets meer onder de partytent, zodat wij redelijk droog bleven (het was nog steeds warm, zodat een verwaaide druppel zo nu en dan niet echt hinderlijk was).

Vanaf ons tafeltje hadden we een leuk uitzicht over het krijspunt, waar mensen probeerden te schuilen voor de regen of zich met geïmproviseerde regenbescherming ergens naar toe snelden. Ondertussen hadden we leuk non-verbaal contact met de bediening van een eettent in een winkelpand aan de ene kant van de straat, die ook lol hadden om de onsuccesvolle pogingen van sommigen om droog te blijven, terwijl er vanuit een ijswinkel aan de andere kant van de straat gebaard werd dat we daarbinnen droog konden zitten.

Toen het na de hevige maar korte bui weer droog werd bleven we ons vermaken met het kijken naar alles en iedereen die langsliep en –reed.

Het begon onderhand tijd te worden om wat te eten en Jan vroeg of ik het eten bij ‘ons’ eettentje vertrouwde. Vanaf de plek waar ik zat, had ik ook goed uitzicht op het uitgifteraam, waar mensen af en aan liepen om gegrild vlees, vis en groente op een stokje te kopen (néé, om de optie in overweging te kunnen nemen noemden we het géén kebab!). Er waren dus voldoende mensen die vertrouwen hadden in de kwaliteit van het eten en de omzetsnelheid was hoog en dat gaf mij voldoende vertrouwen. Daarnaast was ons plekje veel te leuk om ergens anders naar toe te gaan. Ik heb voor ons beiden wat te eten uitgezocht (voor de vitrine en de vrieskist wat aangewezen dat er wel aardig uitzag). Wat we besteld hadden kwam goed doorbakken aan. Overal was royaal hetzelfde kruidenmengsel overheen gegaan, maar omdat het vlees anders was smaakte alles toch subtiel anders.