Dag 54 - Een eigenwijze schemawijziging, de hel van China en een peptalk

Dag 54 - wo 25 jun - Turpan - Liuyuan

Excursiedag. 
's ochtends eerst naar Gaochang. De overblijfsen van een oude stad die milennia in het kruisvuur tussen lokale heersers, Centraal-Aziatische machten en het Chinese rijk lag vanwege de strategische ligging aan de Zijderoute. Pas sinds de Zijderoute aan belang afnam is de stad definitief ten onder gegaan. Dat ten ondergaan is vrij rigoreus gegaan, er zijn nu niet meer dan een handvol gebouwen nog enigszins herkenbaar. De perfecte plaats voor mij dus om me helemaal in te verliezen.
Dat moest deze keer wel in sneltreinvaart. Er was een cirkelvormig pad door de stad dat de belangrijkste overblijfselen aandeed met een paar aftakkingen. We hadden een uur gekregen, maar ik had al snel door dat ik dat nooit zou redden, zelfs niet wanneer ik flink door zou lopen. Ik maakte me daar niet druk om. Ik ben hier gekomen om dit soort dingen te zien en wanneer ik het rondje niet in de afgesproken tijd kon voltooien, dan klopte de afgesproken tijd niet. Ik was niet van plan om na een kwart rondje rechtsomkeerts te maken. 
Omdat ik meteen na aankomst was gaan lopen wist ik niet dat de rest van de groep een elektrisch karretje had geregeld om in rondgereden te worden. Maar wat ze daarmee aan extra snelheid wonnen, verloren ze bij het in- en uitstappen van de groep. Op een kwart van het rondje ontdekte ik dat ze achter me aan reden en dat ze me halverwege inhaalden lukte alleen omdat ze te bezichtigen plaatsen oversloegen. Daardoor en doordat het rijden mijn ervaring van de stad ernstig te kort zou doen vond ik het helemaal niet erg om alles te lopen. Dat zij eerder klaar zouden zijn dan ik vond ik hun verlies en niet mijn probleem. (Op het moment dat ik door hen ingehaald werd was het afgesproken uur al bijna vertstreken, zelfs zonder te stoppen zouden zij ook niet op tijd terug kunnen zijn.) Uiteindelijk ben ik denk ik zo'n tien tot vijftien minuten na de rest bij de bus teruggekomen. Niemand had commentaar (tenminste niet direct naar mij, of ze onderling commentaar op me hadden weet ik niet), een aantal vond het knap dat ik het hele stuk gelopen had.
Zoals ik al zei is er van de hele stad weinig meer over. Het is een grote vlakte met een paar hoopjes aarde waar adobe gebouwen (he he, me eindelijk na zestig dagen de juiste Nederlandse vertaling voor 'mud brick' herinnerd) weer bijna tot modder vergaan zijn. Hier en daar zijn wat grotere gebouwen nog herkenbaar (en gedeeltelijk gerestaureerd). Zo waren er een woonwijk, fort en Boeddhistische tempel waar nog genoeg van over was om in gedachte de rest te kunnen reconstrueren. Eeuwig zonde dat ik daar niet wat meer tijd door kon brengen om even rustig te zitten en alles op me in te laten werken.
Gelukkig werkte het weer mee, het was zwaar bewolkt en het waaide. Misschien vreemd om dan te zeggen dat het weer meewerkt, maar in de volle zon kan het hier ondraaglijk heet worden, nu was het tegen het einde van mijn wandeling naar schatting ongeveer 35 graden. 

Voor de lunch gingen we nog naar de Flaming Mountains. Een rode rotsformatie die wanneer de zon er op een bepaalde manier op schijnt, moete lijken te branden. Het was nog steeds bewolkt, dus dat konden we niet zien. Of we daar echt rouwig om moesten zijn valt te betwisten, één van de andere dingen waar de Flaming Mountains beroemd om zijn is dat het er zo warm kan zijn dat je een ei op de grond kunt bakken. Volgens een grote thermometer die er stond was het er nu 'maar' 40 graden. 
De Flaming Mountains komen ook voor in een bekend Chinees verhaal/ sprookje 'Reis naar het Westen', waarin een monnik en een prinses een reis maken, vergezeld van een paar mythische figuren (waaronder Koning Aap, waar de reisorganisatie waarmee ik nu op reis ben naar vernoemd is).
We waren bij een soort themapark rond de episode in het verhaal dat zich bij de Flaming Mountains afspeelde. Omdat wij dat verhaal niet kennen ontging ons natuurlijk de zin van alles wat er te zien was, maar het was erg grappig om te zien hoe de Chinezen het ervaarden. Voor hun was het een soort Efteling zonder de grote attracties. 

Voor de lunch zouden we naar het restaurant van de ouders van de chauffeur gaan. Bij aankomst bleek dat een half open keet bij een afslag van een grote weg te zijn. Ik vond dat het er wel oké uitzag, wanneer je iets verder keek dan de 'ambiance'. Anderen keken blijkbaar op een andere manier en begonnen zich zorgen te maken over de problemen die de voedselkwaliteit op zou kunnen leveren met de sobere sanitaire voorzieningen in de nachttrein van de aankomende nacht.  Een paar minuten na aankomst klommen we dus weer in de bus en de chauffeur werd verteld dat hij ons terug naar het hotel kon brengen voor de lunch. Ik vond het een beschamende en volledig overbodige vertoning.
Bij John's Cafe werd door iedereen eten besteld. Efficiëntie en organisatie is ze daar volledig vreemd, waardoor de lunch bijna een uur uitliep voordat iedereen gegeten had.

's middags ginngen we naar Jiaohe. Een stad gebouwd op een bootvormig eiland in een rivier. De geschiedenis van deze stad is ongeveer hetzefde als van Gaochang, waar we 's morgens geweest waren. Hier waren de abode gebouwen minder verweerd en liep je nog echt tussen de gebouwen in. We werden nu door Thijs weggestuurd met de mededeling dat hij dacht dat anderhalf uur genoeg zou zijn, maar dat we meer tijd konden nemen wanneer dat nodig was.
Ook hier was een cirkelvormige route met zijpaden die overal langs kwam. Vol frisse moed begon ik mijn bezichtiging. De buitenmuren van de meeste gebouwen waren tot een paar meter hoogte grotendeels intact, dus ik had echt het gevoel in een stad te lopen. Wat ik ook goed begon te voelen was de zon. Die kwam eindelijk achter de wolken vandaan en scheen vrijwel recht naar beneden, waardoor er zelfs in de nauwe straten vrijwel geen schaduw was. Met de zon pal op mijn met zweet doordrenkte pet, lopend door straten waar de abode de warmte van de zon leek te reflecteren en waar vrijwel geen wind stond en met een grote fles water waar op een gegen moment heet water in zat (de temperatuur van thee wanneer die genoeg is afgekoeld om snel te kunnen drinken, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt) heb ik op mijn manier, met afslagen en bij gebouwen mijmerend, het verste punt bereikt. Daarna begon de hitte me teveel te worden en ben ik via de meest directe route terug naar de uitgang gegaan. Daar heb ik in de schaduw van een parasol en in de wind van een grote ventilator op een terras een ijsthee gedronken. Ik was vrijwel de laatste die terug was en de allerlaatsten, de meest verstokte fotografen, kwamen iets later half gekookt terug. Het klopt echt wat ze zeggen, Turfan is de hel van China! En ik heb er nog maar een staartje van meegemaakt (naar eigen schatting zal ik een gevoelstemperatuur van meer dan 50 graden hebben meegemaakt, maar een temperatuur van 60 graden, gemeten in de schaduw, komt hier regelmatig voor).
Ondanks de warmte was de bezichtiging meer dan de moeite waard! 

Terug bij het hotel blij dat we een paar kamers hadden aangehouden om nog even te douchen (we gingen 's avonds met de nachttrein naar Dunhuang en we moesten de meeste kamers voor de middag verlaten).
Voor het avondeten gingen de meesten, na het debacle van de lunch, op zoek naar iets buiten de deur. Daardoor was het rustig in John's Café en was een lekkere pittige sechuan schotel geen probleem voor de keuken.
Eén van de meiden die ik een paar dagen geleden in de trein had ontmoet had me via de email een noodkreet gestuurd. De lerares die met ze meereisde naar het toelatingsexamen had gezegd dat er in de Engelse test woorden voor zouden kunnen kom die ze nog niet kenden. Ze vroeg aan mij wat ze moest doen. Ik antwoorde dat het geen zin meer had om extra te leren, daar was het te laat voor, in plaats daarvan moest ze zorgen dat ze alle rust nam die ze kon krijgen zodat ze volledig uitgerust aan de test kon beginnen. Verder moest ze vol zelfvertrouwen zijn dat ze het zou halen, accepteren dat ze sommige zaken niet zou weten maar dat ze genoeg zou weten om een goede score te kunnen halen. Ik heb geschreven dat ik haar veel succes toe wenste, maar geen geluk omdat ze dat niet nodig had en dat ze op mij een erg slimme indruk had gemaakt omdat haar Engels door dat kleine beetje oefening tijdens onze gesprekken merkbaar verbeterde. (Niet eens helemaal gelogen, ze kwamen over als een slim stel meiden en toen hun remmingen minder werden spraken ze iets beter Engels. Het leek me goed om een peptalk zo positief mogelijk te houden. Ik hield wel mijn hart vast voor het geval de Engelse test niet redelijk eenvoudig was, maar ik verwacht dat ze redelijk goed voorbereid zijn op de tests.) Ik eindigde met te vragen om ook de andere twee namens mij heel veel succes te wensen.

Tegen tien uur waren we bij het station, ruim op tijd om de trein richting Dunhuang te pakken. De agent had voor deze trein geen tickets voor de softsleepertrein kunnen bemachtigen (vier bedden in een afsluitbare coupé), waardoor we allemaal in de hardsleepertrein zaten (zes iets smallere en kortere bedden in een open coupé). Beide zijn oké, maar in de softsleeper heb je net iets meer comfort en ruimte op een lange treinreis. Deze treinreis zou alleen de nacht duren, dus er was geen enkel probleem. Ik moest alleen zorgen dat ik mijn middenbed kon ruilen voor een bovenbed, zodat ik mijn voeten buitenboord kon hangen zonder dat er constant mensen tegenaan liepen.
In de trein was het inderdaad geen probleem om mijn bed te ruilen met dat van een reisgenoot (de meesten zien er tegenop om naar het hoogste bed te klimmen). Na de bagage opgeborgen te hebben en de Chinese familie in het stapelbed naast me vriendelijk gedag te hebben gezegd ben ik meteen gaan slapen.