Dag 01 - Vertraging en efficiëntie

Reisverslag Zijderoute 3 mei t/m 6 juli 2014

Dit is het reisverslag van mijn reis langs de Zijderoute, van Ankara naar Beijing.
Afhankelijk van de tijd die ik heb om te schrijven (en daarmee ook de dagen die verstreken zijn sinds ik het laatst geschreven heb) zal het reisverslag in delen uitvoeriger of beknopter zijn (tot telegramstijl).
Tijdgebrek en de wat gebrekkige mogelijkheden om op de tablet waar op ik dit schrijf tekst te verwerken en te redigeren zullen er ongetwijfeld voor zorgen dat er de nodige schrijffouten en kromme zinnen in de eerste ruwe versie van dit verslag zullen zitten en dat opmaak in alinea's niet altijd even logisch is. Wanneer ik ergens ben waar ze WiFi hebben probeer ik delen van dit verslag op dit blog te plaatsen.

Dag 1 - za 3 mei - Amsterdam - Ankara (Turkije)

De reis begon goed, met op Schiphol de mededeling die iedere reiziger graag ziet: twee uur vertraging. :-(
De incheckzuil wilde me geen ruime zitplaats bij de nooduitgang geven, maar bij de balie waar ik mijn rugtas af gaf kon dat wel. Hoewel mijn vlucht vertraagd was en ik daardoor zeker mijn aansluitende vlucht van Istanbul naar Ankara zou missen, konden ze me niet alvast op een nieuwe vlucht boeken.
Zonder veel problemen de tijd tot inchecken doorgebracht. De vlucht vertrok uiteindelijk met 2,5 uur vertraging. Op de luchthaven van Istanbul meteen naar de transferdesk gegaan voor de vervolgvlucht. Mijn vertragingsproblem viel in het niet in vergelijking met dat van de persoon voor mij: hij had zijn aansluiting naar Dakka gemist en probeerde de hem in Amsterdam beloofde hotelkamer te krijgen, waar hij de vlucht van de volgende dag af kon wachten. Ik kreeg een vlucht die over 35 minuten zou vertrekken.
Doordat ik al een E-visum voor Turkije had, kon ik binnendoor naar de binnenlandse terminal. De vorige keer had ik moeite een aansluiting van een uur te halen vanwege de rijen bij de visumbalie en paspoortcontrole en de lange gangen van de internationale naar de binnenlandse terminal. Nu waren het een paar trappenhuizen en gangetjes, met ergens halverwege een klein kamertje met een loketje waar in sneltreinvaart de drie mensen voor mij en ikzelf een stempel in ons paspoort kregen. Binnen een kwartier zat ik in het vliegtuig, mezelf verbazend over de efficiëntie waarmee ik ruim een uur van de vertraging had ingelopen.
Op Istanbul kwam onze groep elkaar bij de bagageband tegen en begon het voorstellen. (Ik had al hier en daar flarden van gesprekken opgevangen over "zijderoute" en "65 dagen reizen", dus ik wist al een paar reisgenoten aan te wijzen.) Verbazingwekkend genoeg kwam onze bagage vrijwel meteen op de band; ook die had dus de transfer van 35 minuten gehaald! (De vorige keer bleek een uur te kort voor mijn bagage en die van een paar andere groepsleden, die kwam toen een vliegtuig later.) Binnen vijf minuten was de hele groep compleet (op twee Duitse reisgenoten na die al eerder vanuit Duitsland waren aangekomen) en nog eens tien minuten later had iedereen gePINd en stonden we buiten op de bus te wachten. Ik heb nog nooit meegemaakt dat dat zo snel ging!
José, onze reisbegeleidster (geen gids!) die ons op stond te wachten is een duidelijke ADHD-er, maar wel één van de prettige soort. Er zal ongetwijfeld de komende 65 dagen een moment komen dat we haar kunnen schieten, maar de rest van de tijd zal ze de stemming er wel in weten te houden. :-) Ik kan nog weinig over de rest van de groep zeggen (ik hoop dat ik binnen een week de meesten bij naam ken). De gemiddelde leeftije ligt hoog, 62 jaar, maar wanneer je iedereen bij elkaar ziet zou je er zo tien jaar aftrekken. :-)
In de bus naar het hotel een praatje gekregen van onze verplichte Turkse gids (oud leraar, journalist geweest in België, Nederlands geleerd door een 'strenge' Nederlandse lerares, erg goed Nederlands sprekend). Vlak daarvoor gewaarschuwd door José over een tour en een 'culturele' avond die hij ons aan wil praten, maar die we niet zullen nemen. (Iets te fel naar mijn idee. De commissie die ze krijgen is voor de lokale gidsen vaak een noodzakelijke aanvullende inkomstenbron. Wanneer ze het niet overdrijven vind ik het niet erg wanneer ze hier en daar een graantje meepikken. Onze reisbegeleidster lijkt het het ultieme kwaad te vinden.) In de bus de afspraak gemaakt om de volgende dag een stadstour te maken om 8:30.
Omdat we vertraagd waren en we geen tijd meer hadden om uit eten te gaan, had José broodjes geregeld in het hotel en een fles water voor de volgende dag. Van dat soort zorg zullen we deze reis nog veel plezier beleven denk ik. Om even na 10 uur was ik op mijn hotelkamer (wel erg weinig éénpersoonskamer voor € 1000 éénpersoonskamertoeslag) en heb ik de spullen klaargemaakt voor de volgende dag.