Dag 02 - Geschiedenis, Attatürk en rood licht

Dag 2 - zo 4 mei - Ankara

De wekker ging vroeg, 6:45 (Nederland ligt een tijdzone vroeger). Standaard uitgebreid  ontbijtbuffet voor Turkije in het hotel.
De tour begon met de nationale moskee, de grootste moskee in Turkije. Modern, megalomaan, mooi maar en beetje zielloos, zeker met de mooie moskees in gedachten waar we deze reis nog langskomen.
De volgende stop was het Anitkabir, het mausoleum van Attatürk. Megalomaan in het kwadraat. Er was nu een museum onder mausoleum over Attatürk, pure persoonsverheerlijking natuurlijk, maar toch wel interessant.
De volgende stop was het Anatolië museum. Nog steeds in restauratie, waardoor de bovenverdieping gesloten was, maar de vorige keer dat ik er was, was juist de benedenverdieping gesloten. De benedenverdieping was klein, maar zeker de moeite waard. Er was en mooi overzicht van voorwerpen,  kunst en sieraden van de verschillende volkeren die in het gebied van Ankara hebben geleefd. Natturlijk was er wel iets verplaatst vanaf de bovenverdieping,  maar wat ik mij daar van kan herinneren is dat het boven toch vooral veel grote stukken waren en beneden waren het vooral veel kleine voorwerpen. Volgens mij waren nu de beschrijvingen en uitleg ook beter. Het was een korte stop, maar inclusief een kop koffie lang genoeg om alles te bekijken. Blij dat we langsgegaan zijn.
Lunchpauze in een tot restaurant omgebouwd huis. Standaard Turks vastgesteld menu van linzensoep, kipkebab en rijst (en commissie voor de gids). Snel en efficiënt.
De volgende stop was de ruïne van de Augustus en Rome tempel, waar ter meerdere eer en glorie van Rome in het algemeen en de eerste Romeinse keizer Augustus Octavianus in het bijzonder, een inscriptie op de muren is aangebracht waarin keizer Augustus beschrijft welke goede daden hij verricht heeft (vijandelijke landen onderworpen, ander landen onder de Romeinse beschaving gebracht, grootse glariatorgevechten georganiseerd, in een uitgegraven vijver een zeeslag nagebootst, miljarden an goud en graan aan het volk en zijn veteranen geschonken, bij wet zijn eigen verering geregeld, een paar eretitels geweigerd, zilveren standbeelden die anderen ter ere van hemzelf hebben opgericht neergehaald en het zilver verdeeld onder de bevolking,  etc, etc.).
Hier begon het iets te spetteren, maar na een paar spatjes was het weer over. We schenen mazzel gehad te hebben met het weer, de dag ervoor was het fris en de dag daarvoor had het flink geregend.
De laatse officiële stop van de tour was het Etnografisch museum, met het daarnaast gelegen kunstmuzeum. In het Etnografisch museum waren veel voorwerpen uit de Ottomaanse tijd te zien, met een aantal taferelen met wassen beelden die beeld gaven van het dagelijks leven in die tijd. Minder indrukwekkend (of aansprekend) dan het Anatolië museum eerder vandaag, maar nog wel de moeite waard. Het kunstmuseum vond ik minder interessant. Veel kunst zag er 'kinderlijk' en 'eenvoudig' uit, maar dat zal wel mijn afwijking zijn. :-)
Na de officiële tour ging een select groepje geïnteresseerden door naar de opgraving van het Romeinse bad. Met z'n vieren en de gids de volle honderd meter vanaf het hotel. :-) Van het bad was weinig meer over dan wat lage muurtjes en de pilaartjes van de vloerverwarming, maar daardoor had je wel een mooi overzicht van de omgang en de vorm van het complex. Vanaf de omloop langs de opgraving had je een mooi overzicht over het hele complex. Naast het complex lagen grafstenen en delen van pilaren uit de Romeinse en Byzantijnse tijd.

Daarna, terug in het hotel hadden we even tijd om uit te rusten en onszelf op te frissen tot het welkomstpraatje van José. Ze had vooral huishoudelijke mededelingen (twee waarschuwingen voor laatkomers 's ochtends bij vertrek, de derde keer is er een taxi geregeld voor je reis naar de volgende plaats) en praktische tips. Specifieke info zal komen wanneer dat nodig is. Voor het avondeten werden we gewaarschuwd dat we per twee of drie personen het hotel moesten verlaten, omdat anders de receptie de gids zou informeren dat de hele groep uit eten ging. Of dat een probleem was omdat we niet als groep zonder gids de straat op mochten (er schijnt na de rellen in Istanbul veel verandert te zijn voor toeristische groepen in de grote steden) of omdat de gids ons dan achterna zou gaan om provisie te vragen, werd niet helemaal duidelijk. We werden een paar kleiine restaurants gewezen en een bar waar we bier konden drinken.
In kleine groepjes tegelijk verlieten we het hotel, waarna de meesten van ons in hetzelfde restaurant terecht kwamen. Het eten was goed, lekker en in goede porties. Na het eten ging een aantal van ons door naar de bar. Ons was verteld dat het nog iets verderop zou zijn, dat er een bruin uithangbord zou hangen en dat het er mogelijk iets louche uit zou kunnen zien. Dat louche klopte inderdaad wel,  het bleek een 'animeerclub' te zijn. José was ons al met een paar anderen voorgegaan en zei dat het oké was toen we binnenkwamen.
Ze had al kennis gemaakt met de eigenaar en later kwam ze ook met het 'officiële' verhaal: "Het was een animeerclub, waar de gasten vermaakt werden door dames die er voor moesten zorgen dat er gedronken werd. Veel van de bezoekende mannen waren vaste gasten en soms klikte het met één van de dames en werden ze verliefd en werd het een serieuze relatie. Er waren geen kamers in de club, maar wat er buiten de deur werd afgesproken was privé." Dat zou best zo kunnen zijn, maar in de aankleding en de verlichting overheerste de kleur rood, er zaten diverse dames goed in het zicht (begin twintig, niet al te uitdagend gekleed naar onze maatstaven), een paar van de dames kwamen zich aan ons voorstellen en prostitutie is in Turkije verboden dus dat kan nooit onderdeel van het 'officiële' verhaal zijn. Kortom, we hielden onze twijfels.
Voor de belevenis bleven we een biertje drinken, tot hhilariteit van de overige gasten. Eén van onze vrouwelijke reisgenoten had bewegelijke heupen, die uit zichzelf meebewogen op de maat van de live muziek. Eén van dames vroeg of ze wilde dansen op het podium, waar ze op in ging. Dat was uiteraard de entertainment van de avond en onze reisgenoot deed het nog best goed op de Turkse muziek (met hier en daar een subtiele aanwijzing van de andere danseres).
Uiteraard werden er in een speciale club speciale prijzen gerekend,  maar gezien de ambiance viel YTL 20 (+/- € 7) voor een biertje en gezamelijk YTL 10 voor wat eenvoudige mezze (rouwkost, fruit, nootjes) wel mee. Het afrekenen zorgde voir war wrijving tussen José en de eigenaar, omdat hij zichzelf het wisselgeld als fooi toerekende. Toch bij ons vertrek nog een hand gekregen van hem, een paar kelners en een paar gasten; we waren duidelijk niet de enigen die ons met ons bezoek vermaakt hebben. :-)
Onderweg terug naar het hotel een fles water voor de volgende dag gekocht.