Dag 21 - Waterloze rivier, waterloos koffiehuis en theeloze theetuin

Dag 21 - vr 23 mei - Isfahan

Nog een vrije dag in Esfahan. (En weer met een programma.) 
Weer om half tien op pad gegaan met Jan en de Duitsers. Het Duits praten gaat me steeds beter af. (Aan de ene kant doordat de meest vreselijke taalverminkingen steeds makkelijker mijn strot uit komen en aan de andere kant doordat er hier en daar in de krochten van mijn geheugen laatjes opengaan waarvan ik het bestaan niet meer af wist, laat staan dat ik wist dat er nog wat in zat. Hartmut en Antonia blijven vriendelijk, houden hun gezichten in de pooi en doen alsof Jan en ik niets anders dan 'Hoch Deutsch' spreken. Al is het soms nodig om een uitstapje naar het Engels te maken om een conversatie weer vlot te trekken.)
Dit keer gingen we de andere kant op, naar Jolfa, de Armeense wijk. We moesten daarvoor de rivier oversteken en namen de Si-o-se Pol (33 brug, de brug heeft 33 bogen). We hadden ook naast de brug kunnen lopen want er stond geen water in de rivier (en aan het gras dat in de rivier groeide te zien was dat al een tijdje zo). Hier en daar zagen we ook groepjes mensen in de droge rivierbedding lopen en staan.
De Armeense wijk heeft een andere sfeer dan de rest van de stad. Er zijn modern ingerichte koffiehuizen waar ze niet alleen een samovaar hebben voor de thee, maar ook een espressomachine voor de koffie en er zijn kledingzaken met sjieke Italiaanse mode. De Vank kathedraal hadden we zo gevonden.
De kathedraal bedient de Armeense bevolking van Estefan, die voor het grootste deel in de wijk Jolfa woont. Het is een oud gebouw, dat van buiten wat simpel aan doet, maar dat van binnen volledig versierd is met fresco's. In grote schilderingen zijn diverse religieuze taferelen afgebeeld. In tegenstelling tot de vorige keer, mocht er nu wel gefotografeerd worden. Helaas hingen hier ook de nodige felle spaarlampen, die het maken van overzichtsfoto's onmogelijk maakten. De schilderingen afzonderlijk fotograferen ging wel goed. 
Het Armeense museum (officieel het Armeense Genocide museum, maar het grootste deel van de collectie is algemeen van aard en niet gerelateerd aan de genocide) heeft een mooie collectie gebruiksvoorwerpen, kleding en boeken (vnl. bijbels en psalmenboeken). Helaas zijn de omstandigheden waar de tentoongestelde boeken aan worden bloodgesteld niet bevorderlijk voor het behoud. Veel boeken zijn beschadigd en bevatten vocht- en schimmelvlekken. Droef dieptepunt is een 12e of 13e eeuwse bijbel die half uit elkaar in een vitrine ligt in een ruimte die in open verbinding met de buitenlucht staat, onbeschermd tegen veranderingen in temperatuur en luchtvochtigheid (laat staan dat het onder optimale temperatuur en luchtvochtigheid bewaard wordt). Uit het museum blijkt en zekere trots voor hun geschiedenis, het is dan ook erg jammer dat ze die geschiedenis niet beter (kunnen) bewaren. 
Ik had beloofd om een goed koffiehuis te laten zien dat ik nog van de vorig keer wist, waar we wat konden drinken. Het koffiehuis was er nog, maar was helaas gesloten. Gelukkig wemelt het van de koffiiehuizen in de Armeense wijk, dus een vervangende locatie was zo gevonden. Omdat het water voor een paar uur was afgesloten werd het geen warme thee of koffie, maar koude cola (tja, reizen is improviseren en ontberingen  ondergaan).

Op de heenweg waren we na de brug meteen de wijk ingegaan en zigzagend naar de kathedraal gelopen. Op de terugweg gingen we meteen naar de rivier en liepen we door het park op de oever terug naar de brug. Het park was mooi groen en overal zaten groepjes mensen te picknicken. Iedereen was joviaal en begroette ons.
Dat Esfahan een grote moderne stad is, is goed te zien aan de kleding van de vrouwen, naast de allesverhullende zwarte jassen en chadors (dat betekent letterlijk 'tent' in het Farsi, toepasselijk omdat het een groot doek is die vanaf het hoofd het hele lichaam bedekt) zie je hier ook veel lichtere, korte getaillerde jassen, spijkerbroeken en fleurige hoofddoekjes. Dat zijn niet aparte groepen, maar je ziet modern en conservatief naast elkaar lopen en op één kleed zitten picknicken.
De vrouwen zijn vaak wat brutaler om op ons af te stappen om dingen te vragen (waarschijnlijk minder gêne om tegen de taalbarrière te stuiten), vooral studentes stappen erg snel op ons af. Jonge vrouwen kunnen soms ook heel schattig verlegen glimlachen waneer ik ze begroet. :-) Een jonge vrouw kwam in het park naar ons toe en stak een heel verhaal af. Ze heette ons welkom in Iran en Esfan, ze was blij dat we er waren en dat zij ons mocht ontmoeten en we moesten vooral thuis zeggen hoe mooi het land was. De mannen zijn vaak wat schuchtiger en houden het vaak bij een paar standaard zinnetjes ("which country", "what's your name"). Soms worden we aangesproken door studenten Engels. Het niveau van die studenten verschilt sterk, van belabberd (een enkele keer) en slecht tot matig (meestal) tot redelijk (ook een enkele keer), maar wanneer ik zo vanuit het niets Engels moet spreken ben ik ook niet op mijn best. Helaas kunnen we niet lang met die studenten praten wanneer we op straat ergens naar op weg zijn.

Onderweg kwamen we langs een groot luxe hotel in een voormalig paleis, met een prachtige theetuin. Vier jaar geleden was ik samen met iemand anders de enige die daar binnen durfde te gaan om iets te drinken. (Ik liep gewoon naar binnen alsof ik daar thuis hoorde, er is mij nog nooit naar mijn kamernummer gevraagd bij de deur, en ben doorgelopen naar de binnenplaats, met die ander achter me aan. Natuurlijk hebben ze er geen problemen mee om buitenstaanders een thee te verkopen, zolang ze niet al te ongunstig afsteken bij de rest van de gasten.) 
De binnenplaats was open, maar er werd niets geschonken. We zijn bij een stel andere gropesleden gaan zitten die daar toevallig ook waren (de echt ervaren reiziggers laten zich duidelijk niet afschrikken door een imponerend luxe hotel) en hebben zitten te genieten van de prachtige tuin en het zicht op het mooie paleis.

Daarna door naar het Sehel Shotoon paleis. Natuurlijk bij het park waar het palis in ligt verkeerd afgeslagen waardoor we driekwart om het park moesten lopen. 
Paleis erg mooi. Veranda met portaal in voorgevel (een iwan) geheel bedekt met spiegels en spiegelmozaïeken. Wanneer de Shah 's ochtends gasten ontving, scheen de zon op die spiegels en werden zijn gasten verblind. Binnen zijn er in het paleis grote muurschilderingen die glorieuze veldslagen van de voorgangers van de Shah uitbeelden, afgewisseld met huizelijke tafereeltjes. Het paleis was erg mooi.
Met een kleine omweg via het plein om afscheid te nemen (het plein blijft iedere keer opnieuw indrukwekkend) terug naar het hotel. 

's Avonds met z'n vieren in het restaurant wezen eten dat de vorige avond gesloten was. Leuk restaurant in kelder van een hotel. Lekker eten.