Dag 46 - Digitale ontwenningsverschijnselen, groeimoment en paardenwarmte

Dag 46 - di 17 jun - Tuura Suu - Son Kul-meer

Deze nacht sliep het 'bed' iets minder comfortabel, omdat mijn heupen en schouder nog wat gevoelig waren van de vorige nacht. Maar ondanks dat en het snurkconcert van mijn drie mannelijke yurtgenoten (Jan, Jan de Belg en Hartmut) heb ik redelijk geslapen (wanneer Antonia ook geluid maakte 's nachts werd zij door hen overstemd).

's Ochtends ging het door naar het Son Kul meer. Dat meer is omringd door bergen en is alleen via een paar hoge bergpassen bereikbaar. Dat zorgde voor een fantastisch mooie bergrit die vrijwel de hele dag duurde. Ik was blij dat we de bussen hadden ingeruild voor de Kamaz. De truck nam steile bergweggetjes, die de benaming 'weg' eigenlijk niet eens waard zijn, met groot gemak.

In het dorp waar we inkopen deden voor de lunch liep Hartmut met zijn ziel, eh iPad, onder zijn arm. De afgelopen nacht had Duitsland tegen Portugal gespeeld en hij kon niet achter de uitslag komen. Hij had al gezegd dat hij op zoek zou gaan naar een open WiFi verbinding, maar iedereen dacht dat hij een grapje maakte. Ik had eerder die ochtend een SMS naar mijn broer gestuurd voor de score en het antwoord kwam terwijl Hartmut nog aan het zoeken was. Hij was erg verheugd over de 4-0 overwinning.

Het yurtenkamp waar we terecht kwamen zag er op eerste blik goed met uit, al waren de yurts al wat ouder. Toen we de veldbedden in de yurts zagen waren we helemaal tevreden.
We waren buiten toen we een lachsalvo van Antonia uit onze yurt hoorden. Hartmut bleek door een veldbed gezakt te zijn. Door deze 'gewichtige' reden konden we een andere yurt krijgen. Omdat de veldbedden voor de toeristen waren en we deze niet vertrouwden, kwamen we in de yurt van de medewerkers terecht.  In allerei werden daar de persoonlijke spullen uit gehaald en werd er nog een extra laag dekens om op te slapen op de bedden gelegd. Ondertussen begon het lichtjes te regenen en bleek dat de meeste yurts (op onze nieuwe yurt na) niet bepaald waterdicht waren. José had in de Kamaz (waar zijzelf die nacht in zou slapen) een rokerscafé ingesteld, waar iedereen die wilde roken en/of wodka wilde drinken (zelf meebrengen) en/of warm en droog wilde zitten, maar het niet erg vond om in de rook te willen zitten, welkom was. 
Het was net droog toen er op de deur geklopt werd door Natasha. Als Kirgizische, werkzaam in de toeristenindustrie, was ze iets beter in staat geweest om het yurtenkamp in waarde te schatten en ze was op eigen initiatief verder langs het meer gelopen naar een beter yurtenkamp om te regelen dat we daar de volgende dag terecht konden (deze dag zaten ze nog vol). Daarna heeft zij een heuvel beklommen om bereik voor haar mobiele telefoon te vinden om het met de lokale agent waarvoor zij werkt kort te sluiten. Tot nu toe vond ik Natasha een schat van een jonger zusje, maar had ik mijn twijfels over haar toekomst in de toeristenbranch. Deze actie heeft haar flink in mijn achting doen stijgen! Ze wilde niet zeggen op welk punt van haar tocht het begon te regenen, maar ze zag er uit als een verzopen jong katje. Helaas was haar moeite hoogstwaarschijnlijk toch voor niets geweest. José had besloten dat we wanneer het de volgende dag niet 100% zeker was dat het weer op zou klaren, we op haar gezag en verantwoording naar homestay zouden gaan in een lager gelegen stad buiten de bergkom waar het meer lag. (Er waren genoeg minpunten dat we ons verblijf voor de volgende dag kosteloos konden annuleren en ze heeft voldoende gezag bij de lokale agent en de reisorganisatie in Nederland om die beslissing zelfstandig te kunnen nemen.)
Omdat in het programma stond dat we hier twee nachten in een yurt zouden overnachten, kon daar alleen van afgeweken worden wanneer iedereen het er mee eens was (net alsmet het overslaan van Ghom in Iran, wat nu al weer een jaar geleden lijkt). Daarom deed ze het voorstel 's avonds bij het diner en zei ze dat er de volgende morgen over gestemd zou worden. Zelfs diegenen die de omgeving, afgezien van de koude wind en de regen, wel mooi vonden waren niet echt tegen, maar dat was nog vóór de overnachting.
We hadden in de yurt een kachel die met mest gestookt werd. Ondanks ons eerste vaste voornemen dat we die, met het oog van het risico op een koolmonoxidevergiftiging, niet aan zouden steken maakten we, met het oog op de zeer goede 'ventilatie' van de yurt, geen bezwaar toen een van de medewerkers met een bak vol gedroogde paardevijgen, een kommetje spiritus en een paar lucifers na het eten onze yurt binnenkwam. De kachel brande verbazingwekkend geurloos. :-)