Dag 45 - Bronnenonderzoek, ongediertebestrijding en tuinafvalverwerking

Dag 45 - ma 16 jun - Tuura Suu

Vrije dag om zelf in de natuur te besteden.
Lekker geslapen, al zijn de contactplekken van mijn schouders en heupen wel wat gevoelig door het harde 'bed'. Voor het ontbijt kregen we flensjes en lekker warm brood waar we zelfgemaakte jam op konden smeren.
Na het ontbijt zaten we nog even met een paar reisgenoten te praten en van het uitzicht over het meer te genieten.

Natasha kwam vragen of we nog naar de bron wilden gaan. Eén van de vrouwen van het kamp zou meegaan om ons de weg te wijzen. Dit keer waren alleen Antonia en ik geïnteresseerd.
Nadat we de weg voor een deel omlaag waren gegaan nam de vrouw een pad omhoog dat pas als pad herkenbaar was toen we er op liepen, dit hadden we zonder hulp nooit gevonden. De moskee was gloednieuw, de begraafplaats oud. Bij de moskee namen we een pad naar de bron dat we ook nooit zelf hadden kunnen vinden.
De bron bleek een gat in de grond te zijn waar een klein laagje mineraalhoudend water in stond dat erg naar zwavel rook. De vrouw legde uit dat het één van meerdere geneeskrachtige bronnen is in de omgeving en dat veel mensen voor die bronnen hier naar toe komen. Helaas staan veel van die bronnen nu bijna leeg. Volgens de mullah van de moskee zou dat door de toeristen komen (in eerste instantie vonden we het wel wat makkelijk om ons daar de schuld van te geven, maar de mullah zal het waarschijnlijk gehad hebben over Kirgisische en Russische toeristen die hier naar toe komen om flessen met het geneeskrachtige water te vullen, wanneer de bron niet al te enthousiast water geeft kan deze snel leeggeschept worden en zal het relatief lang duren voordat er weer een goede laag water in staat).
Bij de bron stond een standaard met een paar kopjes en wat munten. Natasha schepte een kopje water uit de bron en vroeg of we er wat van wilden drinken. Wijzend naar de keutels en vijgen in de omgeving sloegen we dat vriendelijk af (Natasha verloor toen ook alle lust om het zelf te proberen).
De vrouw vroeg of we ook de andere bronnen wilden zien. We hadden wel zin in een wandeling door het mooie gebied, dus zeiden we dat we dat wel wilden. Ik had er alleen spijt van dat ik op mijn sandalen liep (ik had een makkelijke wandeling verwacht) en dat ik maar een halve liter water bij me had.
De wandeling ging van bron naar bron (elke bron heeft een andere geneeskrachtige uitwerking) over nauwelijks herkenbare paadjes dwars over alle heuvels in de omgeving. Bij elke bron waar we een beetje water over onze handen kregen gegoten (dat leek me vrij onschuldig) liet ik een paar muntjes achter. Het leek er op dat de vrouw niet om heuvels heen ging wanneer ze er ook overheen kon gaan, maar daar hadden zij (met een aardig overgewicht) en Natasha meer last van dan Antonia en ik. Zij ging alleen wat makkelijker over het losse gravel omhoog en omlaag. Na de laatste bron ging het over de hoogste heuvels in de omgeving weer terug naar de weg naar het kamp. Het was een mooie en stevige wandeling.
Natasha vond het blijkbaar een hele prestatie van zichzelf dat ze het bijna drie uur had volgehouden, want normaal is ze niet zo spraakzaam maar nu moest iedereen in het kamp weten dat we in drie uur tijd tien verschillende bronnen hadden gezien. (Wanneer ze werkelijk mijn kleine zusje was geweest was ik trots op haar geweest.) 

We waren iets voor de lunch terug. Die bestond uit een mie-schotel, met genoeg knoflook om een dag lang al het ongedierte bij ons weg te houden. Wel erg lekker.
De rest van de middag een beetje geluierd, gelezen, geschreven en gepraat.

Na het diner was er taart voor een jarige uit de groep (de derde van in totaal vijf deze reis).
Daarna hadden we een kampvuur. Dat werd verzorgd door één van de mannen van het kamp. Nadat hij het vuur met een paar blokken hout had aangemaakt begon hij enthousiast te slepen met hele bossen takken van jenerbesstruiken. Elke armvol rook erg lekker en zorgde voor een metershoge loeiende vuurzee.