Dag 48 - Een stijf poot, een gebroken poot en een potige truck

Dag 48 - do 19 jun - Son Kul Naryn - Tash Rabat

Deze ochtend sloeg het noodlot toe.
Bij vertrek wilde José de boel wat bespoedigen door alvast wat bagage naar de Kamaz te slepen. Of het aan de twee rolkoffers lag, haar losse veters, het ongelijke pad of de richel langs het pad weet niemand, maar ze viel plat voorover en kon haar val niet breken. We hielpen haar overeind en brachten haar naar een stoel om bij te komen. In eerste instantie zei ze dat het allemaal mee viel en dat ze hooguit een gekneusde knie en een paar gekneusde ribben had. Onder geen beding wilde ze naar het ziekenhuis (ze was er al een keer eerder geweest en vond het een slecht ziekenhuis). Toen ik haar hielp om naar de Kamaz te gaan kon ze niet op haar rechterbeen staan en voelde ze iets over elkaar schuiven in haar knie; ze had haar knieschijf gebroken. 
Een vrouw van het CBT die was gekomen om ons uit te zwaaien belde op verzoek van José een dokter. Toen de ambulance kwam, kon de verpleegkundige niet veel meer doen dan constateren dat er iets aan de hand was dat niet met een verbandje op te lossen was en dat ze mee moest naar het ziekenhuis. José zag wel in dat ze daar niet onderuit kon. Ze zei dat wanneer ze niet vóór tien uur terug was (het was even na negen uur), wij alvast door zouden moeten gaan en dat zij ons dan met een taxi achterna zou komen. Ze wilde niet dat er iemand met haar mee ging (ik had dat aangeboden) maar Natasha zei resoluut dat ze mee moest om de lokale agent te informeren over wat er aan de hand was en wat er geregeld moest worden (ze blijft me verbazen de laatste paar dagen, van een klein muisje dat bang leek voor haar eigen schaduw en waar weinig potentie voor een gids in leek te zitten, was ze plotseling een volwaardige gids die initiatief nam en besluitvaardig was).
Kort voor tien uur werden we gebeld (op de telefoon van de eigenaresse van de homestay). De knie was inderdaad gebroken en ze zou zo naar ons toe komen. Dat zo duurde nog even, maar uiteindelijk kwam ze aan in de auto van de dame van het CBT. Omdat er geen gips was in het ziekenhuis (!?) had Natasha bij een apotheek een brace gekocht die José's knie kon immobiliseren. Daarmee was ze mobiel genoeg om met ons mee te reizen naar Kashgar (terug reizen naar Bishkek was niet gemakkelijker of korter en in Kashgar hebben ze een beter ziekenhuis).
We maakten het haar gemakkelijk op de voorste bank van de Kamaz, waar ze haar been recht kon houden, en gingen met anderhalf uur vertraging verder naar Tash Rabat. (Dat was niet zo erg, omdat we al halverwege Son Kul en Tash Rabat waren, terwijl we die ochtend eigenlijk vanuit Son Kul zouden vertrekken.

De route naar Tash Rabat was weer prachtig. De weg was slecht (maar daar had de Kamaz weinig moeite mee) maar het landschap was prachtig! Smalle wegen tussen hoge besneeuwde bergen.
Halverwege de middag kwamen we aan bij het yurtkamp in Tash Rabat. De yurts waren iets beter geïsoleerd en waterdicht en in de yurts stonden bedden (al hadden we als matras nog steeds een paar dekens). Het sanitair was relatief gezien het minste tot nu toe. Het was een secreet met een groot gat, zodat wanneer je stond te plassen, je op de drollen van je voorganger stond te mikken. Dat viel wat mij betreft nog steeds mee. Ik had een afspraak verwacht in de zin van de heren gaan achter de rechter rots, de dames achter de linker, net als op een eerdere woestijntocht door Egypte. (Gelukkig was dat hier niet zo, de dichtstbijzijnde rotsen waren een flink eind klimmen. Tegen de tijd dat ik 's nachts toegeef dat ik mijn bed uit moet om te plassen heb ik niet zo veel tijd meer om heuvels te beklimmen.) 
José werd hier uit de Kamaz getakeld en in een yurt neergelegd. Het ging naar omstandigheden redelijk, naar eigen zeggen. Ze werd zo goed mogelijk verzorgd als mogelijk was (onderdeel daarvan was dat ik tegen een aantal mensen heb gezegd dat de beste manier om te zorgen dat een koppig iemand als José alle foute dingen doet, het herhaaldelijk geven van 15 soorten goede raad is). 

Op een paar meter afstand van het kamp stond een oude caravanserai. Recentelijk gerenoveerd, maar dat viel niet op. Het was een leuk gebouw om in, rond en op te dwalen, op zoek naar 'inspiratie' om het plaatje verder in te kleuren. 
Het kamp lag in een nauwe valei, omringd door hoge besneeuwde bergen. Het kamp zelf bestond uit een aantal koepelvormige witte yurts, een klein huisje van de eigenaars en een paar omheiningen met vee.
Alles bij elkaar was het perfect.