Dag 49 - Sneller dan verwacht, vriendelijke wacht en wisseling van de wacht

Dag 49 - vr 20 jun - Tash Rabat - Torugartpas - Kashgar (China)

Vroeg opgestaan om naar de grens te gaan. José weer in de Kamaz gehezen en geïnstalleerd. 

Als afscheid reden we nog door het beste wat de Kirgizische natuur ons te bieden had. Hoge bergen, smalle weggetjes langs diepe ravijnen, rivieren, bergbeekjes en bergweides. 

Bij de Kirgizische grens mocht de Kamaz doorrijden, met José (met een been in een brace en een knie tweemaal zo dik als normaal mocht ze blijven zitten). Wij moesten uitstappen voor de douaneformaliteiten. Behalve dat het koud was (de grensovergang is bovenop een bergpas en het was bewolkt) waardoor elke minuut wachten erg lang leek ging alles snel en pijnloos.
Nu merkten we het grootste gemak van de Kamaz, de truck mocht ons naar het hek brengen, 8 km van het grenskantoor vandaan, waar het Chinese grensgebied begint. Zonder de Kamaz hadden we dat stuk met al onze bagage moeten lopen. 
Bij het hek stond onze Chinese bus al te wachten. Heel uitzonderlijk, want eigenlijk zou de bus pas vanaf het 86 km verderop gelegen grenskantoor hebben mogen vertrekken wanneer het grenskantoor een seintje van de wachter aan het hek krijgt dat de passagiers staan te wachten. De lokale agent had echter weten te regelen dat hij er eerder mocht komen omdat hij een gewonde af ging halen (dan was die val van José toch nog ergens goed voor geweest, dat scheelde ons een uur tot anderhalf uur wachten).
Eerst afscheid genomen van onze chauffeurs en van Natasha. Die taak was weer aan mij toebedeeld. De chauffeurs waren erg blij met hun praatje (vertaald door Natasha). Het praatje van Natasha begon ik met te zeggen dat ze in het begin erg stil en teruggetrokken was, waardoor we aan haar capaciteiten als gids twijfelden (toen ze daar naar luisterde kreeg ze het begin van een pruillip). Daarna ging ik echter in op alles waarmee ze zichzelf bewezen had en eindigde ik met te zeggen dat ik verwacht dat ze een goede gids zal worden. Daar was ze zo door aangedaan dat ze haar normale remmingen als vrouw in een overwegend moslimland even vergat en me een zoen op mijn wang gaf. :-) (Ach, ze voelde al aan als familie.)
Het grensgebied tussen Kirgizië en China bij de Torugartpas is bestreden. Er is een strook van 94 km die door beide landen geclaimd wordt. Kirgizië heeft daar 8 km van in handen en China 86 km. China maakt gebruik van een groot deel van dat omstreden gebied, er staan huizen en bedrijven, maar de officiële grensformaliteiten worden op een grenskantoor afgehandeld dat op onomstreden Chinees grondgebied staat. Vandaar dat er 94 km tussen beide grenskantoren ligt. Deze grens is officieel al jaren gesloten voor toeristen, maar officieus levert het in de praktijk weinig problemen op. De sfeer aan beide kanten van de grens is zeer relaxt, met aan beide kanten de best gehumeurde douaniers en grenswachten die ik deze hele reis nog gezien heb. Wanneer beide landen een probleem in de huidige situatie zien wordt dat op diplomatiek niveau uitgevochten, met zo min mogelijk gevolgen voor de grensovergang zelf. (Aan de Kirgizische kant zijn de Chinezen bezig de wegen te verbeteren. Ook in de overige -stannen en in Iran zijn Chinezen bezig met het aanleggen van wegen in ruil voor olie en andere grondstoffen. Het is de bedoeling dat er over een paar jaar een goede wegverbinding is tussen China en Europa voor wegtransport. Een moderne versie van de Zijderoute.)
De Chinese kant van de grensovergang ging ook bijzonder gemakkelijk. Wij moesten met al onze bagage uit de bus om door de controle te gaan, maar José mocht ook hier in de bus blijven zitten. Waren de douaniers en grenswachters in Kirgizië al vriendelijk bij het in en uit gaan van het land, in China waren ze nog vriendelijker. De mensen werden vrolijk wanneer ik ze in het Chinees begroette (ni hao), er werden grapjes gemaakt toen de paspoortscanner het even niet deed en er liepen mensen langs de rij van onze groep om te kijken of het immigratieformulier wel duidelijk was ingevuld zodat de controle aan het loket zo soepel mogelijk zou gaan.
Doordat we door zo'n stuk niemandsland moesten rijden duurde de hele grensovergang nog een paar uur, maar de formaliteiten zelf hebben weinig tijd in beslag genomen, dat heb ik deze reis nog niet zo soepel en snel meegemaakt. Doordat we bij het hek tussen het Kirgizische en Chinese deel van het niemandsland ook niet op onze bus hoefden te wachten lagen we meteen twee tot drie uur voor op schema.

De lokale agent had voor ons alemaal een lunchbox meegenomen met een stuk brood (wit, erg vers, maar toch erg taai), een tomaat, een stuk verse augurk, een ei en een flesje water. Die was bij de meesten al op voordat we bij de Chinese grenspost waren.
Vanaf de grenspost tot ons hotel in Kashgar was nog ruim een uur rijden.

Het diner was al besteld, dat was in het openluchtrestaurant dat de lokale agent op het terrein van het hotel had. (Leuke business natuurlijk, eerst aan een groep verdienen als agent en dan nog eens wanneer ze komen eten en drinken. Iedereen uit het hotel komt eten en drinken en omdat het één van de weinige terrasjes in de stad is en omdat ze gratis WiFi hebben trekken ze ook veel extra gasten.) Hier hadden we lang naar uitgekeken. We kregen verschillende Chinese gerechten op een draaischijf op tafel, waar we zelf van op konden scheppen en José had al weken geleden de witte wijn in de koelkast laten leggen (Chinezen schijnen te denken dat witte wijn warm en rode wijn koud gedronken moet worden) en de eerste zes flessen waren voor haar rekening ter compensatie van het ongemak dat ze ons de laatste paar dagen heeft bezorgd (ze bleef stellig bij haar besluit, ongeacht dat we volhielden dat het met die overlast wel meeviel).
José was meteen na aankomst naar het ziekenhuis gebracht. De situatie was gecompliceerder dan ze gevreesd had; ze kwam er niet vanaf met een schroefje waarna ze weer mobiel genoeg was om de reis met ons af te maken zoals ze gehoopt had. Ze zou binnen een aantal dagen een operatie moeten ondergaan met een week absolute rust. Voor de keuze gesteld om dat in China of Nederland te laten doen koos ze voor Nederland. Erg snel was een vervangende reisbegeleider geregeld die ons in Turpan op zou wachten en was ook de terugvlucht voor José geregeld. De volgende avond zouden we afscheid van haar nemen.