Dag 03 - 'Uitslapen', fotostops en kruipwerk

Dag 3 - ma 5 mei - Ankara - Cappadocië

Vandaag om 5:30 op (lichaam nog steeds in de Nederlandse tijdzone waar het nóg een uur vroeger is, heerlijk zo'n relaxte vakantie :-)). Na alle rituelen om 7:00 uur in de bus naar Capadocië. Het landschap was weer prachtig, van de Anatolische hoogvlakte, langs het zoutmeer en Capadocië in. 
De eerste stop was het zoutmeer. Omdat het nu nog het voorseizoen is en de lucht vandaag betrokken is was de temperatuur nu een stuk beter dan de vorige twee keren dat ik hier was, middenin de zomer. In de felle zon ziet het meer er wel een stuk indrukwekkender uit. Het is maar goed dat ik me heb voorgehouden om op locaties waar ik al eerder veel foto's heb gemaakt, me in te houden met fotograferen.
De volgende stop was een fotostop aan de rand van Capadocië. De eerste in de rotsen uitgehouwen woningen die we tegenkomen (volgens de gids staan ze op de nominatie om te verdwijnen ten gunste van een groot complex flatgebouwen dat een vriendje van Erdoğan daar wil bouwen). Wanneer je het zo ziet, tegen de rotswand aan, is het moeilijk voor te stellen dat daar vroeger mensen in en uit gingen, een berggeit zou het er moeilijk hebben. Maar makkelijk bereikbare woonplaatsen was nou net iets waar de door de Arabieren verdreven en vervolgde Christenen die er woonden weinig aan hadden. 
De volgende fotostops waren bij een mooi panorama over een deel van Capadocië, de burcht van Uçahir die op het hoogste punt van Capadocië in een grote op zichzelf staande rotsformatie is uitgehouwen, de duivenvalei met uitzicht op grotten waar duiven werden gehouden voor de guano (mest) en de drie gratiën. Misschien kwam het door mijn voornemen om zo min mogelijk foto's te maken op plaatsen waar ik al foto's van heb en ik alleen maar van het uitzicht stond te genieten, waardoor de tijd die de gids voor de fotostop uittrok wat aan de lange kant leek. Maar al snel stond een groot deel van de groep iedere keer weer bij de bus met elkaar te praten.
We zouden 's middags naar een ondergrondse stad gaan, maar omdat we lekker opschoten met de bus, werd dat verplaatst naar het einde van de ochtend. Tegen lunchtijd bleek dat we toch niet zo snel waren opgeschoten als verwacht, waardoor het toch weer werd uitgesteld tot ná de lunch. Onderling grapten we al dat het met opzet was; een test om te kijken of we wel flexibel genoeg waren. Wie hier nu al problemen mee had zou op het vliegtuig terug naar Nederland gezet worden, omdat hij of zij de flexibiliteit zou missen om de rest van de reis aan te kunnen. We zijn allemaal geslaagd. :-) Waar we niet flexibel in waren, was de culturele avond. Het aanbod van de gids werd steeds mooier: voor € 40 zouden we niet alleen een show krijgen met derwishes en folkloristische dansen uit heel Turkije met een diner, maar ook onbeperkt drinken en uiteindelijk zelfs twee gratis lunches in Capadocië. Zoveel wanhoop om ons naar de show te krijgen maakte ons al achterdochtig, maar als ervaren reizigers wisten we wat we in een hypertoeristisch gebied als Capadocië kunnen verwachten (de meeste van ons waren er al eens eerder in getrapt): een middelmatig vastgesteld diner of lauw buffet, vreemde uitzonderingen op het gratis drinken (of gratis lokaal bier dat op is) en een show met veel glitters die op z'n best geïnspireerd is op lokale dansen, die een half uur te lang duurt. José had ons hier al voor gewaarschuwd en gezegd dat er verderop in de reis een veel betere gelegenheid zou komen om Turkse danzen te zien (en mee te doen :-/). 
De lunch was weer een vast toeristenmenu, maar dit keer met een lokale touch. Een paar smeerbare mezzes (in Spaans sprekende landen ook wel tappas genoemd)  met Turks brood en linzensoep vooraf, een traditionele stoofschotel (gestoofd in een met klei afgesloten aardewerken pot, waar aan tafel de top van af geslagen wordt) met rijst en een toetje waar volgens ons waarschijnlijk rijst in verwerkt was, maar zeker ook heel veel suiker! Jammer was dat het net iets te veel waaide om buiten te kunnen zitten en van een prachtig uitzicht konden genieten. Nu stond er een dichte muur tussen ons en dat uitzicht. Dus zorgden we dat we iets eerder het restaurant uit gingen om buiten nog even naar dat uitzicht te kijken. 
Onderweg naar de ondergrondse stad hebben we nog de horde van de onyxwerkplaats genomen door collectief niet te begrijpen dat we even uit moesten stappen om binnen rond te kijken, toen we daar stopten omdat de gids iets af te geven had. (De gids zal ons wel een stel horken van toeristen vinden die niets willen dat hem veel commissie op kan leveren. Helaas voor hem zijn we geen Japanners, Chinezen of Amerikanen die slaafs achter een gids aan hobbelen en hadden we ook geen zin in een vijf minuten durende rondleiding door een werkplaats en een verkooppraatje van een uur waarna we ons moreel gedwongen zouden moeten voelen om geld uit te geven.) Dit soort acties is trouwens fantastisch voor de onderlinge saamhorigheid van de groep. 
We zagen met z'n allen erg uit naar de ondergrondse stad en waren blij dat we daar eindelijk aankwamen. Ik was hier al een keer geweest, maar ik kende het bijna niet terug. De ingang lag eerst bij een mooi klein pleintje met een kerk waarop een paar straten uitkwamen met souvenirkraampjes, maar nu was het plein volgebouwd met betonnen kramen die het kerkje overwoekerden. De ondergrondse stad (eigenlijk een schuilplaats waar 120.000 mensen een paar maanden konden verblijven wanneer er in hun bovengrondse stad een voor hun ongezond aantal vijanden rondliep) was nog even indrukwekkend. Meerdere lagen onder de grond uitgehouwen. Met stallen voor het vee, bergplaatsen voor voedsel,  een eigen watervoorziening, keukens, perserijen voor wijn en olie, woonkamers, slaapkamers, een kerk en zelfs een begraafplaats. Alles onderling verbonden door trappen, gangen en ventilatieschachten. Alle ingangen konden afgesloten worden door grote rolstenen die ze aan de binnenkant als een soort molensteen voor de ingang konden rollen en die ze van buiten stuk moesten hakken om binnen te kunnen komen. De stad was onderverdeeld in secties die elk ook weer met rolstenen afgesloten konden worden, soldaten die deze stenen probeerden stuk te hakken werden vanuit een bovenliggend niveau 'getrakteerd' op kokende olie, En er waren meerdere van dit soort steden die met lange ondergrondse gangen met elkaar verbonden waren. Iemand die van plan was om deze steden in te nemen moest wel heel vastberaden zijn. (Meestal ging het om een Arabische krijgsheer die een Christelijke 'smet' op zijn grondgebied wilde 'wegpoetsen'.) De hele groep ging onder de grond, maar we kwamen er niet allemaal tegelijk weer uit. De eerste die terug ging was José, die niet alleen hoogtevrees blijkt te hebben maar ook claustrofobie. Een stukje dieper gingen we door een lage gang, waar ik met mijn bovenlichaam bijna klem kwam te zitten tussen het plafond en mijn knieën. Een iets gezettere reisgenoot kwam daar op zijn knieën uitgekropen en nam even later de meest directe weg terug naar boven. De ondergrondse stad heeft op iedereen een 'diepe' ;-) indruk gemaakt.
Hierna ging het via de fotostop van de drie gratiën naar ons hotel. Vlak voor aankomst zei de gids dat we die avond een gratis diner kregen aangeboden door het Turkse agentschap dat dit deel van de reis voor ons verzorgt. Waar we dat aan verdiend hebben weet ik niet, ze hebben in ieder geval geen grote commissies aan ons verdient. Misschien hadden ze het idee dat er te veel gepusht was en was dit een poging om Koning Aap, onze reisorganisatie, te paaien om de volgende keer geen ander agentschap te kiezen (ze waren net naar deze agent overgestapt).
Het hotel is zo-zo. Iets achterstallig onderhoud en het laatste onderhoud was slordig uitgevoerd. Er waren hier geen weggooi slippers om mee te douchen, maar juist voor zo'n geval had ik een paar meegenomen uit het vorige hotel. 
Ons gratis diner in het hotel was goed. Een goed en uitgebreid buffet, met als toetje een verjaardagstaart voor één van onze groepsleden (de eerste van een aantal jarigen deze reis). De drankjes waren wel aan de prijzige kant met YTL 12,50 (€ 5), maar omdat het eten gratis was, was het toch een goedkope avond.
We namen vanavond ook afscheid van onze Turkse gids. Hij zou eigenlijk tot de volgende dag blijven, maar omdat José hem had wijsgemaakt dat we geen gezamenlijke plannen hadden (die hij had moeten regelen) ging hij een dag eerder terug, zodat we (lees José) nu zelf voordelig onze plannen konden regelen.