Dag 04 - Uitslapen!, rotskerkjes en groepsgebeuren

Dag 4 - di 6 mei - Cappadocië

Vanmorgen lekker uitslapen. Om 9 uur vertrekken voor een wandeling, dus om 7:30 op is vroeg genoeg.
Bij het ontbijt kwam de mededeling dat de wandeling komt te vervallen. José kon het niet eens worden over een schappelijke prijs met verschillende gidsen (de toeristische bedrijven beginnen zich uit de markt te prijzen met onderling afgesproken prijzen, waar ze wel snel van terug moeten komen omdat het toerisme mede hierdoor aan het afnemen is). Als alternatief konden we naar het openluchtmuseum bij Göreme gaan, waar we anders ook langsgegaan zouden zijn. Omdat de plannen van de hele groep nu samen vielen (niet iedereen zou meegegaan zijn met de wandeling), werden er vier taxi's geregeld om ons naar Göreme te brengen.
In het openluchtmuseum van Göreme gingen we zelfstandig op pad (nadat we in kleine groepjes kaartjes hadden gekocht en naar binnen gingen, ook hier mogen georganiseerde groepen alleen met een Turkse gids naar binnen). Het openluchtmuseum is een complex van kleine kerken en kloosters die rond de elfde eeuw in het zachte tufsteen zijn uitgehouwen. De meeste kerken zijn in verschillende perioden gedecoreerd. Eerst simpele figuren in rode oker direct op het gesteente, later met fresco's op pleisterwerk (de eenvoudige rode tekeningen zijn nog te zien in sommige onbelangrijke ruimtes en in beschadigde plekken van het pleisterwerk). De kwaliteit van de fresco's verschilt van simplistisch tot zeer gedetailleerd, maar helaas zijn er wel veel beschadigd, vooral de gezichten. Het blijft indrukwekkend.
Ik heb hier een tijdje rondgelopen, de met toeristen volgepakte kerkjes bekeken, maar ook de rustiger (en grootdeels ongedecoreerde) leef- een eetvertrekken. Mezelf voorstellend hoe het er vroeger uitgezien zou hebben (mezelf voorstellen dat de rondlopende toeristen allemaal een pij of habijt dragen doet wonderen :-)). 
Na de ochtend gingen we in twee gedeeltes met de taxi weer terug naar Ürgüp,  waar we in groepjes wat gingen rondlopen en lunchen. Wij kwamen uiteindelijk met en groepje van zes personen op een balustrade op de eerste verdieping van een restaurant, waar we heerlijk hebben gegeten met uitzicht op het centrum en de rots met uitgehouwen grotwoningen waar de stad omheen gebouwd is.
Halverwege de middag zijn we teruggelopen naar ons hotel, dat net buiten de stad ligt. Daar heb ik in de lobby gebruik gemaakt van de WiFi-verbinding. Het kopiëren van mijn reisbeschrijving uit de tekstverwerkings app naar de reisblog app bleek iets meer voeten in aarde te hebben dan verwacht, maar uiteindelijk is het toch gelukt om mijn verslagen van de eerste twee dagen te plaatsen (dag drie zat nog in de pen, schrijf ik nu op dag vijf). De internetverbinding was erg slecht, tekstberichten gingen goed, maar foto's lukten niet. 
Tegen zeven uur terug naar de lobby om te kijken wie welke dinerplannen had. Aan het eind van de middag had het flink geregend en geonweerd en hoewel het inmiddels (weer/ nog/ even?) droog was had niemand veel zin om naar de stad te lopen om daar te gaan eten. Dus zat vrijwel de hele groep weer aan het buffet in het hotel. 

Misschien een goed moment om wat eerste indrukken over de groep te geven. Hoewel ik vind dat je nooit aan een groepsreis moet beginnen wanneer je niet in staat bent om zelfstandig je eigen weg te gaan zonder de anderen (het kan anders een uiterst trieste en vooral lange reis worden wanneer de groep tegenvalt) ga ik er toch van uit dat je het op dit soort, wat intensievere en avontuurlijke reizen toch meestal wel goed kunt vinden met reislustige reisgenoten. In het verleden ben ik daar nooit in teleurgesteld en het ziet er naar uit dat dat deze keer ook niet gaat gebeuren. :-) Hoewel ik van mezelf individualistisch ingesteld ben, kan ik mij op reis helemaal in de groep storten en plezier beleven aan de groepsactiviteiten (van excursies en picknicks tot het spontaan collectief verkeerd begrijpen van de lokale gids). 
De groep bestaat uit zeven mannen en acht vrouwen, waarvan twee Duitsers en één Belg.  De gemiddelde leeftijd is 62 jaar en de Belg (die een paar jaar jonger is dan ik) en ik halen dat gemiddelde een stuk naar beneden. Ik ken nog steeds de meeste namen niet, maar het begint te komen (ik ben daar niet de enige in gelukkig, al kan ik niet het excuus van de ouderdom gebruiken). De Duitsers spreken geen Nederlands, maar met half Duits, half Engels is er geen echt taalprobleem (belangrijke mededelingen van José, onze reisbegeleidster, herhaalt ze in het Duits). Hij ziet er uit als de stereotype Duitser: gezet postuur waar vaak drie camera's aan hangen, de één nog groter dan de ander en altijd bezig foto's te maken (hij is een amateur reisjournalist met professionele inslag, hij heeft verhalen en foto's gepubliceerd, maar vind de inkomsten de moeite niet meer waard en het uitgeven te omslachtig, waardoor hij het nu alleen nog voor zijn eigen plezier doet). De Belg is een Vlaming. Of het een stereotiepe Vlaming is is nog niet duidelijk omdat hij nog wat schuchter is, maar de eerste tekenen zijn veelbelovend. 
Zo te zien zijn de 'oudjes' nog redelijk kwiek ter been (met hier en daar een lastige knie of heup), flexibel van geest en lichaam (geen gezeur over het verplaatsen van het bezoek aan de onderaardse stad gisteren en iedereen is over de smalle trappetjes en door de nauwe en lage gangetjes gekomen) en hebben een frisse instelling. Ik heb niet het gevoel met een Zonnebloemreis voor bejaarden mee te zijn. :-) (Geheel volgens verwachting, maar ik ben op mijn werk natuurlijk ook al gewend om tussen ouderen te zitten. ;-) ) Een enkeling heeft nog niet door dat de klimaatinstallatie van een bus ondanks alle instellingsmogelijkheden eigenlijk maar twee standen heeft (te koud en te warm, of vier waneer je ook veel te koud en veel te warm meetelt) en dat 's ochtends bij vertrek de ramen beslaan wanneer de klimaatinstallatie niet aan staat.