Dag 14 - Vulkanen, fabeltjes en WiFi-piraterij

Dag 14 - vr 16 mei - Takab - Takht-e-Soleyman - Sanandaj

Vandaag weer een reisdag met excursies. 
Dichtbij Takab liggen twee dode vulkanen op een paar kilometer afstand van elkaar. Eén is de Takt-e Soleyman. Deze vulkan heeft een platte top met een vulkanisch meer en resten van een Zoroastrisch tempelcomplex uit de Sassanidische periode (14 eeuwen geleden door de Romeinen vernield) en een paleis uit de Ilkanidische periode (7 eeuwen geleden). Voor de Zoroasters (het geloof binnnen het Perzische rijk vóór de Islam) was er een perfecte balans tussen de elementen aarde, water, vuur en lucht, o.a. door de aanwezigheid van het meer, dat gevoed wordt door een bron en vulkanische gassen die een eeuwigdurend vuur voedden. Daardoor was dit een van de heilige plaatsen waar een nieuwe Shah beëdigd kon worden. Later heeft een Ilkanidische Shah hier zijn zomerpaleis gebouwd.
Takt-e Soleyman betekent Troon van Solomon, maar deze plek heeft niets met Salomon te maken. Toen Perzië veroverd werd door Islamitische Arabieren, die veel niet-Islamitische religieuze heilogdommen vernietigden, werd er een verhaal verzonnen dat de Joodse koning Salomon (die ook in de Koran voorkomt) hier een keer heeft overnacht. Salomon werd ook door de Arabieren vereerd en daardoor werd het tempelcomplex gespaard. 
De andere is de Zendan-e Soleyman. Deze vulkaan is 100 meter hoog, heeft een conische top en een 65 meter diepe krater waar soms blauw water in staat. De naam betent Gevangenis van Salomon, maar deze plek heeft uiteraard ook niets met Salomon te maken. Volgens een plaatselijke legende zou Salomon hier een monster gevangen hebben gezet.

We gingen eerst naar de Takt-e Soleyman. Rond de helft van het kratermeer ligt een tempelcomplex dat later is opgenomen in een paleis. Van het hele complex is alleen nog een ruïne over, maar er staat nog genoeg overeind om lekker in te dwalen. Hier liepen behalve wij geen andere toeristen rond om in gedachten te verkleden, maar ik kon me wel volledig ongestoord voorstellen hoe het er uitgezien zou hebben en hoe het er aan toe zou zijn gegaan. We hadden hier een uur de tijd en dat was net genoeg om alles te verkennen, maar ik had me hier ook makkelijk twee of drie uur kunnen vermaken.
Het was nog redelijk vroeg, waardoor de zon nog niet zo fel scheen en door de hoogte en de stevige wind was het behoorlijk fris. Ik was blij dat ik op de Nemrut Daği in Turkije een sjaal had gekocht die ik nu kon gebruiken. 

Daarna gingen de naar de Zendan-e Soleyman. De honderd meter omhoog naar de rand van de krater was een hele klim, vooral het laatste stuk was redelijk steil. Maar goed, uithijgen geeft je de gelegenheid om even van het uitzicht te genieten (we zaten boven de twee kilometer, dus was het te merken dat de lucht ijler was) en het was niet te warm. Boven was er een brede rotsrichel waar je op kon zitten om in de krater te kijken (of staan wanneer je je erg jong, moedig en onsterfelijk voelde, zoals een paar Iraanse jongens). De krater stond nu droog, maar er is een bron die de krater soms gedeeltelijk met blauw water vult. Uit de krater komt een lichte zwavelgeur. Ook al is het maar een kleine vulkaan, wanneer je op de rand van de krater naar beneden zit te kijken is de grootte en de diepte toch erg indrukwekkend.
Onder aan de vulkaan hadden we thee met gebak. Een van de groepsleden was jarig (de tweede deze reis en er komen er nog meer). 

Onderweg in een kleine plaats geluncht.
Een van de serveersters van het restaurant sprak verbluffend goed Engels. Toen we haar daarmee complimenteerden begreep ze echter niet wat we bedoelden. Misschien was het bescheidenheid en deed ze alsof ze het compliment niet begreep of misschien had ze een aantal standaardzinnen geoefend totdat ze ze vrijwel vlekkeloos uit kon spreken. We zullen het nooit te weten komen. 

We reden de hele dag door hetzelfde soort landschap als gisteren. Soms iets ruiger en soms weer iets glooiender, het bleef fascineren.
Het was verdacht rustig in de bus en dat kwam niet omdat iedereen zat te knikkebollen. :-) ik had moeite om mijn aandacht tussen het schrijven van mijn verslag en het landschap buiten te verdelen (en dat was niet ten nadele van het landschap). 

Toen we om zes uur in het hotel aankwamen, kregen we te horen dat de kamers nog niet klaar waren en dat dat nog een half uur zou duren. José vroeg gratis thee en koffie ter compensatie en toen duurde het ineens nog maar tien minuten.
Ik kreeg een ruime driepersoons kamer tegen de lobby aan. Die locatie was heel voordelig, want dit hotel heeft aparte WiFi-verbindingen voor de lobby en de rest van het hotel en de hotel-verbinding gaat 's avonds uit. (Een groepsgenoot grapte dat dat is om te voorkomen dat alleen reizende mannen dan niet in de privacy van hun eigen kamer 'stoute' sites kunnen bezoeken. Dat zou nog best eens kunnen kloppen.) Ik pik op mijn kamer nog net de WiFi-verbinding op van de lobby, dus kan ik vanuit mijn kamer mijn verslagen op mijn reislog plaatsen en ik daar had ik inmiddels een klein voorraadje van. (En ik kan 's ochtends onder de douche via internet naar 3fm luisteren.)