Dag 18 - Clandestien daklopen, ongehoorzaam naastzitten en onwettig betaalmiddel

Dag 18 - di 20 mei - Kashan

Weer om half tien afgesproken met Jan en de Duitsers om naar de stad te gaan. We kwamen Jan de Belg ook tegen bij vertrek uit het hotel en hij ging met ons mee met de bus. 
Busreis inmiddels routine. Zagen een Iraans stel naast elkaar zitten. Antonia ging naast Hartmut zitten en werd alleen vriendelijk toegelachen. Twee haltes eerder uitgestapt voor wijk met oude huizen. 

Eerste bezienswaardigheid was het Khan-e Abassian. Een groot koopmanshuis van een glashandelaar. Mooi versierd, niet uitbundig veel schilderwerk, wel veel glas-in-lood. Groot complex met meerdere gedeeltes en binnentuinen. Qua grootte een van de grootste, qua versiering een van de minste. (Dat laatste zegt meer over de andere koopmanshuizen dan over dit huis.)
In het deel waar het personeel vroeger woonde is nu een traditioneel restaurant gevestigd. Het was nog wat vroeg voor de lunch, maar we konden er ook thee drinken. Wij gingen vast bestellen, terwijl Hartmut nog even door ging met fotograferen. (Hij is allang blij dat we hem de tijd geven. Antonia 'berust' in zijn 'hobby'. Jan en ik vinden het wel grappig om hem bezig te zien en vinden het helemaal niet erg om af en toe ergens te 'moeten' gaan zitten wachten, dat geeft even wat gelegenheid om te rusten en te observeren, er is meestal genoeg te zien.) 

Daarna naar de oude hamam. Was anders dan vier jaar geleden. De poppen die de gang van zaken uit moest beelden waren verdwenen en een groot deel van het complex was afgesloten (de vorige keer konden we veel meer ruimtes bekijken).
'Belaagd' door groep Iraanse dames die we in de hamam tegenkwamen. Bijna elke combinatie tussen smartphone, dames en ons moest gebruikt worden voordat ze tevreden waren. :-)  Ik weet zeker dat er deze reis meer foto's van mij gemaakt zijn dan dat ik zelf gemaakt heb (er worden ook 'stiekem' foto's van ons gemaakt wanneer we ergens langslopen of staan).
José had geregeld dat we ook op het dak mochten kijken (eigenlijk verboden omdat de omwonenden dan kunnen klagen dat er in hun tuin of binnenplaats kan worden gekeken, een plek waar vrouwen normaal gesproken geen hoofddoek en bedekkende kleding hoeven te dragen). Dak was erg mooi, met lichtkoepeltjes en uitzich op de badgirs (windvangers die elk zuchtje wind opvangen en door de zomer woonvertrekken laten blazen, antieke airconditioning) die boven de daken uitsteken.

De volgende bezienswaardigheid was de Kahn-e Boroujerdi, een van de mooist versierde koopmanshuizen van Kashan (gebouwd door de schoonvader van een vrouw wier vader als voorwaarde van haar huwelijk had geëist dat het huis van het echtpaar minstens zo mooi moest zijn als zijn huis). Antionia en Hartmut waren even een boodschap aan het doen, wij gingen vast naar binnen en genoten op een mooi plekje in de schaduw van het uitzicht op de binnenplaats tot zij klaar waren. Het is een van de kleinere huizen, maar wel een van de mooiste. 

Omdat we vonden dat we de belangrijkste facetten van de Kashanse koopmanshuizen nu wel gezien hadden, gingen we op zoek naar de oude moskee van de stad. Ondanks dat we aan verschillende Iranezen de weg hebben gevraagd konden we het niet vinden. (Waarschijnlijk hebben we er rondjes omheen gelopen, maar net niet goed genoeg in de juiste zijstraat gekeken. Anderen hebben het zonder moeite wel kunnen vinden.)
We besloten verder te gaan naar Bagh-e Fin. Hartmut vond het genoeg voor vandaag en ging meteen terug naar het hotel, wij hebben eerst nog wat gegeten in de stad.
In de bus ging Antonia naast Jan zitten (werd weer alleen glimlachend naar gekeken). Wij grapten tegen elkaar wat ze er van zouden denken wanneer zouden weten dat we elkaar niet eens drie weken kennen en dat haar partner net terug gegaan is naar het hotel.
Ergens halverwege maakte de bus een onverwachte afslag en werd ons gezegd dat we uit moesten stappen. We zijn verder gelopen richting eindpunt totdat we de volgende bus konden aanhouden (hand horizontaal en op en neer bewegen, alsof je aangeeft dat iemand even moet 'dimmen').

Bagh-e Fin is een klassieke Persische tuin met een vorm waarop veel klassieke tuinen zijn gebaseerd: langgerekt, met een waterpartij over de hele lengte door het midden van de tuin en paden langs symmetrische blokken groen aan weerskanten. Aan het begin staat een poortgebouw waardoor je de tuin binnenkomt, halverwege staat een gebouw met op de eerste en tweede verdieping woonvertrekken (de begane grond is open, daar loopt het water door). In de muren aan weerskanten van de tuin bevinden zich o.a. de keukens en een hamam. Aan het eind is een waterverdeelstation, dat het water van verschillende bronnen over de verschillende waterpartijen verdeelt. Nu zit in dat waterverdeelstation een theehuis.
Na de tuin en de verschillende gebouwen bekeken te hebben (Antonia ging helemaal los met foto's maken, alsof ze naast haar eigen foto's ook de foto's wilde maken die Hartmut mezijn camera's gemaakt zou hebben :-) ) gingen we thee drinken in het theehuis (er wordt ons constant door José op ons hart gedruk dat we voldoende moeten drinken, daar geven we graag gehoor aan).

Weer lopend terug naar het hotel. Onderweg water en 'bier' gekocht, snoepjes teruggekregen als wisselgeld. Wisselgeld is een probleem. Bij wisselen van mijn euro's heb ik een handvol biljetten van een IR 500.000 (€ 11) gekregen, maar de meeste winkels hebben daar niet genoeg wisselgeld voor. Daarnaast is er ook een tekort aan biljetten kleiner dan IR 5.000. Een literfles 'bier' van IR 23.000 (€ 0,50) kan ik dus niet met IR 500.000 betalen en wanneer ik met IR 30.000 betaal is de kans groot dat een biljet van IR 5.000 terugkrijg en één of twee snoepjes.
's Avonds met de twee Jannen en José in het restaurant van het hotel gegeten. (Ik voelde me een beetje als Josje uit K3 zich moet voelen. ;-) )