Dag 27 - De slak, het baasje en het haasje

Dag 27 - do 29 mei - Tabas - Mashad

Reisdag. 
Vroeg opgestaan, vertrek om zeven uur.
Onrustig geslapen. Bed is erg hard (idee: deur met deken er op), Perzisch tapijt op de vloer was waarschijnlijk zachter geweest. 

Landschap nog steeds woestijn en rotsachtig. Wordt snel warm. Eerste uren komt gemiddelde snelheid niet boven 60 km/u, later wordt dat 80. Doel was om rond twee uur aan te komen, maar om twaalf uur nog niet halverwege. Motor wordt te snel heet. 
Thee-/ rook-/ plaspauzes kort en tot minimum beperkt. Landschap mooi, maar niets dat vraagt om fotostops.

Rond vijf uur komen we aan bij Mashad. Daar moeten we van bus wisselen, met 3 miljoen bezoekers per jaar willen ze geen bussen van buiten de stad toelaten.
Bij buswissel afscheid genomen van onze chauffeur, Hossein. Hij had iedereen al een hand gegeven en wilde al weer in zijn eigen bus stappen. We konden hem nog tegenhouden, zodat ik mijn praatje kon houden en hem de enveloppe kon geven. Praatje weer in eenvoudig, makkelijk te begrijpen Engels gehouden:

Dear mister Hossein, 

We started with a little misunderstanding in Tabriz about the money exchange. 
But that was what is was, a misunderstanding.
You proved to be a very good man and a very good driver.

You drove us where we had to go. 
Even when you had to ask a taxi or a motorcycle to show you the way. 
And you always drove us gentle and nice. 

Near Yazd you became enthousiastic. 
You showed us the old tree and the tomb of Ali. 
We all thank you for that.

You were curious about our trip and asked us a lot of questions. 
It was always nice to speak with you.
Be assured, we are NOT going to Afghanistan. 

We are happy you were our driver and we are happy to have met you.
On behalve of the whole group I want to thank you. And give you a little present out of appreciation. 

Mr. Hossein, thank you very, very much!

Zijn Engels was niet al te goed, maar goed genoeg om de strekking te begrijpen (de tekst weer meegegeven zodat het voor hem vertaald kan worden). Hij was zeer ontroerd, hij heeft me wel drie keer omhelsd (sta je ineens op een parkeerterrein met een dikke Iraanees te zoenen, bij een omhelzing horen in Iran ook drie zoenen op de wang). Toen we wegreden stond hij ons huilend na te zwaaien. Hij had nog niet in de enveloppe gekeken, dus het ging hem nog puur om het afscheid en het enkele feit dat we hem een fooi hadden gegeven (het was wel een dikke enveloppe, maar met kleine biljetten was zo'n pak geld net genoeg geweest om een kebab te kopen, het was IR 8,9 miljoen, € 200, een leuk bedrag om mee thuis te komen), hij had totaal niet op een afscheid, laat staan een fooi, gerekend.
Door dit succes heb ik wel mijn eigen glazen ingegooid, ik ben unaniem (min één stem) genomineerd om ook alle andere afscheidspraatjes te houden. :-\ Ik houd er niet zo van om op deze manier op de voorgrond te treden, maar wanneer het me gevraagd wordt zal ik me er niet onderuit wurmen.

Het diner werd een uitdaging. We hadden goed en laat geluncht, dus zochten Jan en ik iets eenvoudigs. Eerst een rondje om het blok met het hotel gelopen, slechts één wat dubieus uitziend eettentje gevonden. Het hotelrestaurant geprobeerd, maar daar hadden ze alleen complete maaltijden.
Nogmaals naar buiten, gezocht in winkelcentrum/ bazaar bij hotel, niets gevonden. Net buiten winkelcentrum/ bazaar tegen cafetaria aangelopen (zijn we de eerste keer langsgelopen zonder het te zien). Keuze uit pizza en hamburger, hamburger bleek schijven kebab met groente tussen een stuk stokbrood. Lekker gegeten.
Op terugweg twee andere eettentjes gezien waar we ook al eerder langsgelopen waren. (Lastig te herkennen, vaak alleen door binnen te kijken of plaatje met voedsel te herkennen. Alle winkels zijn 's avonds open en alle winkels hebben grote, verlichtte, knipperende uithangborden die vrijwel allemaal in Farsi zijn, met Arabische tekens. Uithangbord van Coca cola is meestal voor kruideniertje.) 

Dit is het laatste verslag dat ik in Iran op mijn weblog plaats. De dag nadat ik dit schrijf gaan we naar Turkmenistan en volgens alle verhalen is een internetverbinding daar zeldzamer dan veren op een kikker. In de daaropvolgende -stannen zal het waarschijnlijk niet veel beter zijn. De kans is dus erg groot dat ik pas in China, over goed drie weken, weer verslagen op dit reislog kan plaatsen.
Misschien valt het mee, ik had ook niet verwacht dat ik hier in Iran in vrijwel elk hotel WiFi op de kamer zou hebben (ik had hooguit hier en daar een WiFi-verbinding in de lobby verwacht), dus wie weet. Ik blijf schrijven en zodra het kan plaats ik alle verslagen die ik dan heb.