Dag 33 - Steken onder de gordel, groter dan Genghis Khan en kermiskleuren

Dag 33 - wo 4 jun - Buchara

Vrije dag in Buchara. 
Vroeg in de morgen wakker geworden met flinke maag- en darmkrampen, niet misselijk. Misschien iets verkeerds gegeten, misschien reactie op katoenolie. (Ze hebben hier veel katoen en uit de zaden die aan de katoenpluizen vastzitten wordt olie geperst waarmee gebakken wordt. Westerlingen zijn daar niet aan gewend en kunnen daar heftig op reageren. Wanneer ze echt pech hebben wennen ze er ook niet aan en hebben ze de keuze tussen darmproblemen of zoveel mogelijk de katoenolie proberen te vermijden. Dat laatste kan lastig zijn, want dan kan je niets eten dat gebakken is, en ook de nationale gerechten plov [reist met vlees en groente] en lachman [een soort spaghetti met vlees en groente, soms in de vorm van noodlesoep] bevatten een flinke scheut olie. Het zou me erg tegenvallen wanneer ik niet tegen de olie zou kunnen, terwiil ik juist altijd veel verschillende soorten olie gebruik om mee te bakken.) Tegen ontbijttijd volledig leeggelopen. Bij ontbijt hadden ze grof donker brood, leek me een goede optie. Darmkrampen bleven aanhouden. 

Met een tablet imodium op toch de stad in, op de darmkrampen na alleen last van licht slaaptekort. We hadden een richting uitgekozen waarin we de oude stad zouden verkennen, te beginnen bij het Labi Hauz plein (Hauz heeft niets met 'huis' te maken, het betekent 'vijver'). Aan de kopse kanten staan grote madrassa's, van buiten erg indrukwekkend. 
Vanaf plein via een aantal kleine overdekte bazaars naar een Duits koffiehuis (echte koffie, zelfgemaakt ijsthee, etc., naast een theehuis dat in de Lonely Planet wordt aanbevolen maar dat daardoor kans zag de prijzen absurd te verhogen). Groene thee leek me een goede optie. Werd gebracht in een pot. Thee werd steeds sterker, wat eigenlijk niet hoort bij groene thee. Daarna geen last meer van mijn darmen.
Via een andere madrassa naar Kalon moskee. Mooie grote moskee met losstaande minaret (ooit door Genghis Khan gespaart omdat hij onder de indruk van de hoogte was). Minaret werd tot begin vorige eeuw ook gebruikt om ter dood veroordeelden vanaf te gooien (toch een vrij werelds gebruik voor een religieus bouwwerk).
Daarna langs de Ark, een grote stevige burcht. Niet bezocht, waren gewaarschuwd dat binnenkant de toegangsprijs niet waard was. Helaas geldt dat voor veel van de oude gebouwen hier in Buchara, vrijwel altijd bevatten ze een toeristenbazaar mer kitsch, tapijten en doeken (veelal uit China of India) en/ of een expositie met slecht vergrootte zwart-wit foto's van de ruïnes van de oude gebouwen voor de restauratie.
Tot slot langs twee mausoleums van lokale heiligen.
De mensen in Oezbekistan zijn erg vriendelijk, net als in Iran. Ze lijken wat meer verlegen, ze stappen minder snel op ons af, willen wat vaker liever niet op de foto en hun reactie wanneer wij hallo of salaam zeggen is minder uitbundig. Ook hier is contact makkelijker met jonge vrouwen dan met mannen.

Rond vier uur waren we terug op het plein. Na zo'n zes uur slenteren door de stad waren we wel aan een verfrissing toe. Ik begon voorzichtig aan een biertje, wat geen enkele reactie veroorzaakte (de imodium moest al lang uitgewerkt zijn, dus mijn darmen waren weer actief) en verklaarde mezelf genezen van een heftig maar kort darmprobleem.
Na het eten (overheerlijke gegrilde kippenpootjes) met Antonia teruggegaan naar de Kalon moskee om te kijken hoe die er bij kunstlicht uit ziet. Met verschillende kleuren verlichting zag dat er niet verkeerd uit.