Dag 40 - Sleutel op pad, gesmeerde overgang en de Turkse keuken

Dag 40 - wo 11 jun - Akzu Djabagly – Bishkek (Kirgizstan)

De wekker ging weer veel te vroeg vanmorgen. Voor Diana natuurlijk nog weer vroeger om het ontbijt voor ons allemaal klaar te maken. Ik vraag me af of het geheel volgens programma was dat de eerste ochtend iedereen een individueel gebakken omelet kreeg en er de tweede ochtend een grote pan havermoutpap was gemaakt, of dat ik mede schuld had aan het eenvoudiger ontbijt deze ochtend. Er was ook een soort cake met groenten, maar dat was de vorige dag al klaargemaakt. 
Na het ontbijt stond Diana me al op te wachten met de iPad en een strookje papier met haar emailadres in voor mij begrijpelijke Latijnse letters. Ik had mijn emailadres al eeder gegeven. Na nog wat afspraken gemaakt te hebben over het emailen en nadat ik haar gezegd had dat ik de komende tijd waarschijnlijk erg weinig mogelijkheden heb om te emailen, namen we afscheid.
Doordat ik door andere zaken afgeleid was bij ons vertrek, had ik vergeten om de sleutel van mijn kamer in te leveren. José vraagt bij vertrek altijd na of alle sleutels ontvangen zijn, zodat ze indien nodig iemand er aan kan herinneren om de sleutel in te leveren (is mij deze reis een keer eerder gebeurt en daarmee sta ik ergens onderaan de lijst met vergeetachtigen), maar ze had te horen gekregen dat alle sleutels binnen waren (waarschijnlijk was er nog iemand even afgeleid).
Toen we al een goed uur onderweg waren kreeg de locale gids die bij ons in het busje zat een telefoontje, waarna ze mij vroeg of ik de kamersleutel nog bij me had. Toen herinnerde ik me tot mijn schrik dat ik dat inderdaad nog niet gedaan had. Later hoorde ik van José dat de sleutel in Bishkek is meegeven met een bus van het openbaar vervoer naar de grens, waar hij wordt afgegeven aan iemand die de sleutel aan de andere kant weer afgeeft aan een andere bus die hem naar een plaats in de buurt van Zhabagly brengt, waar de sleutel zal worden afgehaald. Dat schijnt hier een normale gang van zaken te zijn. José moest er erg om lachen. Ik vroeg nog of er kosten aan verbonden waren, maar daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. (Ik schaam me diep dat er door mijn vergeetachtigheid zoveel moeite gedaan moest worden.) 

We reden de hele ochtend door de Kazachstaanse steppen. Uitgestrekte glooiende velden met steppengras (in de VS heet het een prairie), met hier en daar een groot landbouwbedrijf (er is ons verteld dat er veel landbouwbedrijven zijn van Nederlandse boeren, die in het voorjaar komen om te zaaien en in het najaar om te oogsten en de rest van het jaar in Nederland zijn). 
De grensovergang ging supersnel. Aan de Kazachstaanse kant een uitreisstempel halen en de grensbeambte geruststellen dat ik voor Kirgizië geen visum nodig heb. Aan de Kirgizische kant de paspoorten afgeven aan een militair die ze naar een kantoortje meenam om ze te laten stempelen. Na een half uur tot drie kwartier stonden we op Kirgizische bodem, nog duizelig van de snelheid waarmee alles gebeurd is. We moesten alleen nog wachten op onze bussen (dit is de enige keer dat we in twee landen hetzlfde vervoer hebben). Maar na nog ongeveer een half uur wachten waren onze beide bussen door de controle en konden we verder gaan.

Tegen de avond kwamen we bij ons pension in Bishkek. Het had een wat simpele uitstraling, maar alles was aanwezig, alles was schoon, alles was netjes, alles was heel en alles was redelijk netjes afgewerkt. En ze hadden een plaatsje achter het hotel, met twee zitjes en het maakte ze niet uit of je daar ging zitten met in het hotel of buiten de deur gekochte dranken. 
Er was een restaurant in het hotel, maar toen we vroegen hoe laat we daar konden eten werden we verwezen naar een Turks restaurant verderop in de straat. Dat was een erg goed restaurant, waar ze behalve kebab ok een ruime keuze aan salades en groente- en vleesgerechten hadden, waarvan de vijf die wij uitkozen erg smakelijk waren.