Dag 42 - Recycling, linguïstische overload en bruisend Tamchi

Dag 42 - vr 13 jun - Bishkek – Burana-toren - Tamchi

Vanmorgen antwoord van Diana gekregen. Verstuurd om twee uur vannacht, dus ik heb haar opnieuw van een halve nacht slaap beroofd. :-) De communicatie loopt dus, al gaat het vertalen nog wel omslachtig. De vertaling zelf ziet er redelijk uit, hier en daar een onvertaald (verkeerd gespeld) woord (thuis zou ik nog kunnen proberen om daar suggesties voor te krijgen, maar op een tablet is dat te omslachtig) maar de strekking is meestal duidelijk. Snel het ontvangst bevestigd.

Onderweg het mooie landschap van Kirgizië bewonderd (Kirgizië wordt omschreven als het Zwitzerland, dat geeft misschien een idee. We reden door een breed rivierdal, met aan weerskanten besneeuwde bergketens.
Een uur buiten Bishkek staat een middeleeuwse minaret, de Burana toren. Van de stad waar de minaret deel van uit maakte is weinig meer van over dan een paar heuvels waar bouwwerken gemaakt van stenen van gedroogde modder weer door de grond worden opgenomen. De minaret is in de loop der eeuwen door een aardbeving bijna de helft korter geworden. Het overgebleven deel is gerestaureerd en kan beklommen worden.
Bij de toren is een oude Scytische begraafplaats, waar grote keien staan als grafstenen, met uitgehouwen gezichten en hele figuren.
Daarna ging de tocht door, door het indrukwekkende landschap van Kirgizië, naar het Issyk Kul-meer. Daar kwamen we aan het begin van de middag aan in de badplaats Tamchi.

In Tamchi werden we verdeeld over vier homestays (een homestay is een klein guesthouse, waar de gasten in een kamer in het huis van lokale mensen verblijven en de mensen zelf vaak in een omgebouwd schuurtje slapen), drie voor de groep zelf en een voor José, de gids en de chauffeurs. Ik kwam met Jan en Jan de Belg in een huis waar ook twee Fransen verbleven die individueel een Zijderoute reis aan het maken zijn. (Ik begin zo langzamerhand hoofdpijn te krijgen op de plek waar mijn talenknobbel ontbreekt. Nederlands gebruik ik uiteraard in de groep, Engels meestal met de lokale bevolking, Duits met de Duitsers [wordt steeds acceptabeler, ik maak nog steeds niets van de geslachten en de naamvallen maar ze kunnen nog altijd hun gezicht in de plooi houden wanneer ik met ze praat], een paar dagen geleden nog Russisch via een vertaal website en een app [de app blijkt ook erg handig om te vragen of je om een bepaalde tijd ergens kunt eten of om in een restaurant te zeggen dat dat je je bier liever iets kouder hebt] en nu zat ik met twee Fransen in een huis. Ik heb niet genoeg Frans op kunnen rakelen om meer dan een paar losse kreten te zeggen, maar door het krakkemikkige Frans van Jan en het wat roestige Wallonisch van de andere Jan werd het tempo en de moeilijkheidsgraad naar beneden gehaald en kon ik het wel volgen.)
We hadden goede kamers. Ik had een kamer met twee bedden met fel oranje dekens (echt fel van het niveau overdag een zonnenbril dragen 's nachts bijna nagloeien) van een veloursachtige stof. (Zou het toeval zijn dat ik' s nachts onder zo'n fel oranje deken lag te slapen terwijl het Nederlandse elftal in hun eerste wedstrijd op het WK in Brazilië Spanje afdroogde met 1-5?) Voor het sanitair moesten we buitenom naar een bijgebouw.

Het Issyk Kul-meer is het op een na grootste zoute binnenmeer en het op een na hoogstgelegen bevaarbare meer. Het wordt gevoed door ijskoud water dat van de omringende besneeuwde bergtoppen stroomt, maar wordt van onderen geothermisch iets verwarmd.
Jan de Belg wilde wel eens aanvoelen hoe koud het meer echt was en dus gingen we naar het strand. Terwijl Jan de Belg een stukje ging zwemmen, stak ik mijn hand in het water om de temperatuur te controleren. Jan vertrouwde op ons oordeel. Het water was niet echt koud, ik heb de Noordzee wel eens kouder meegemaakt tijdens een zomers dagje strand. Maar het hield niet over. Jan de Belg had het na één baantje wel gezien. 
Hoewel Tamchi een badplaats is, hielden de faciliteiten niet over. Op het strand stonden een paar hutjes, maar die waren nu nog gesloten. De meeste Kirgiezen die hier komen hebben het niet breed en nemen hun eigen versnaperingen mee, waardoor er geen basis is voor een florerende economie voor strandpaviljoens. De plaatselijke chinees (het enige restaurant van het dorp dat open was) was of moslim (Oeigoer) of had geen drankvergunning. We hebben dus maar een biertje bij de kruidenier gekocht om mee te nemen naar onze homestay.
Toen we daar voorzichtig begonnen te slepen met eetkamerstoelen om buiten te kunnen zitten werden we bemoedigend toegelachen. Zo hebben we een heerlijk relaxte middag doorgebracht. (Iemand merkte op dat het zo net was alsof we op vakantie waren. :-) ) 

Het diner was hier ook inbegrepen. We kregen een overheerlijke maaltijdsoep met dumplings, vlees en groenten (als het anders is dan kebab is het al lekker en als het dan ook nog een beetje smaakt is het al snel overheerlijk), met nog twee soorten groentesalades.