Dag 44 - Vroege laatste douche, ontberingen en een dwaaltocht

Dag 44 - zo 15 jun - Karakol – Jeti Ögüz – Tuura Suu

Iets te kort geslapen (in deze homestay hadden we internet met WiFi, dus was ik de vorige avond tot 12 uur bezig geweest met schrijven en plaatsen van reisverslagen op mijn reisblog en ik wilde zeker zijn van een laatste douche in het gedeelde sanitair voordat we vijf dagen in yurts zouden overnachten waar die mogelijkheid er waarschijnlijk niet meer zou zijn, zodat ik al om 6 uur opstond).

Een uur buiten Karakol ligt de bloemenvalei. Veel bloemen zijn er zo vroeg in het seizoen nog niet, maar de Kyrgizische nomaden hebben er al wel hun yurts opgezet en er hun dieren (koeien, schapen en paarden) naar toe gebracht. Daardoor kon je er een interessante en mooie wandeling maken (wel even op alle keutels en vijgen letten).
Tegen de middag gingen we verder naar het gebied rond Tuura Suu. Onderweg nog wat ingeslagen voor een picknick in de natuur.

Het begint bij sommigen nu pas duidelijk te worden wat een yurt precies inhoudt (anderen waren net een paar dagen eerder en maar een paar, waaronder ik, gingen al met een redelijk beeld op reis). Een yurt is een ronde tent van vilt over een houten geraamte. De meeste toeristische yurts bevatten niet veel meer dan een aantal matjes om op te slapen met wat beddengoed (voor het geval het beddengoed niet meer dan een deken is wordt aangeraden om een eigen lakenzak mee te nemen). Bij veel yurtenkampen bestaan de faciliteiten uit niet veel meer dan een hutje waar je boven een gat in de grond je behoefte kunt doen en een tent of gebouw waar gekookt wordt en waar je kunt eten. Er is geen internet en vaak alleen een generator of zonnencellen voor verlichting. Voor een aantal was die informatie reden tot paniek: geen normale WC, geen douche, geen normaal bed, geen internet, geen stroom om apparaten op te laden en misschien zelfs geen stoelen om op te zitten (Jan heeft gisteren voor alle zekerheid nog een klein stoeltje gekocht bij de homestay).
Het yurtenkamp waar we terecht kwamen was (tot opluchting van velen) één van de wat luxere. De yurts waren simpel met een stapel dekens op de grond om op te slapen, maar met een schoon dekbed en een stopcontact voor netstroom. In het kamp zelf was een soort keet met tafels en banken waar we de hele dag gebruik van konden maken (en waaruit we de banken naar buiten konden slepen), een simpel secreet mét zitpot en WC-papier en een Dixie-achtig mobiel toilet. Het enige wat we niet konden was douchen, er was wel een wasbak waar je je handen kon wassen en 's ochtends een plens water in je gezicht kon gooien (misschien niet ideaal, maar deze omstandigheden zijn in combinatie met en bus deodorant best wel voor een paar dagen vol te houden). Wassen in het meer was een optie, maar het meer is hier ijskoud en wat siltig waardoor het wat plakkerig opdroogt.

Onderweg had ik een afscheidspraatje voorbereid voor onze chauffeurs. Vanaf hier rijden we niet langer met twee busjes, maar met een Kamaz, een tot bus omgebouwde Russische legertruck. Nu kunnen we weer met z'n allen in één voertuig. De Kamaz heeft meer vermogen om de hoge bergpassen goed te kunnen nemen en als bonus mag de Kamaz bij de grensovergang tot de Chineze grens rijden, zodat we niet zes kilometer hoeven te lopen met al onze bagage (waarom de Kamaz wel door mag rijden en de busjes niet heeft niemand goed uit kunnen leggen, maar bij de grensovergangen hier gelden heel spciale regels). 

In de buurt van het kamp zou een bron zijn. De nabijheid van een moskee en een begraafplaats maakten het onmogelijk om ons daar te wassen, maar het was wel een mogelijkheid om even de benen te strekken na al het zitten in de bus. Natasha, onze lokale gids had wat aanwijzingen gekregen om er te komen en leidde een aantal van ons de weg. Het zou maar tien minuten lopen moeten zijn, dus toen we al ruim twintig minuten aan het lopen waren zonder enig teken van een moskee of begraafplaats te zien, hadden we het vermoeden dat we fout liepen. Aan het sippe gezicht van Natasha te zien had zij dat vermoeden ook. 
Natasha is een leerling-gids van 27 jaar. Ze heeft een Koreanse vader en heeft van zijn kant van de familie een klein postuur met een rond gezicht geërfd. Ze is een tikje mollig, alsof ze haar babyvet nog niet is kwijtgeraakt. In totaal ziet ze er uit alsof ze nog geen 18 is. Met haar sippe blik zag ze er uit als een jonger zusje dat niet durfde te zeggen dat ze iets belangrijks is kwijtgeraakt.
Om haar wat op te beuren begon ik over haar zoontje van anderhalf, die ze erg mist maar waarmee ze die ochtend nog via de tefoon had gesproken (dat ik precies na kon doen hoe dat gesprek verlopen zou moeten zijn maakte haar aan het lachen). Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat we echt verkeerd gelopen waren, dat dat niet vreemd was wanneer je iemand die zelf de weg niet weet op pad stuurt met de aanwijzing dat je eerst omlaag moet, dan omhoog en dat je de moskee dan moet zien liggen en dat het toch een leuke wandeling door een mooi gebied was. Dat monterde haar weer een beetje op.
We keerden om om de anderen te vertellen wat zij ook al vermoedden (Natasha en ik liepen iets vooruit op de rest). Bij de laatste afslag terug naar het kamp probeerden Natasha en ik nog een alternatieve route, terwijl de rest door naar het kamp ging. Die andere weg ging ook niet naar een moskee, maar toen we ons op een heuvel omdraaiden om terug te gaan, zagen we een paar heuvels verderop de begraafplaats liggen. Ik kon toen zien in welke richting we naar beneden hadden gemoeten en in welke richting daarna weer omhoog, maar zonder die richtingen te weten was het een toevalstreffer geweest wanneer we het hadden gevonden. Terug bij de afslag naar het kamp stelde ik voor om het morgen opnieuw te proberen en nu terug te gaan naar het kamp. Dat vond ze een goed idee. :-)

Die avond lekker gegeten. 
De dekens waarop we sliepen waren iets minder zacht dan we in eerste instantie dachten, maar het was nog goed te doen.