Dag 50 - De poort van China, queeste naar een beker en cabaret

Dag 50 - za 21 jun - Kashgar

Vrije dag in Kashgar. Vroeger de stad waar de Zijderoute China binnenkwam.
Oude stad verkend en moskee bekeken. Mooi, nog erg oosters.
Aan de randen van de oude stad wordt geknibbeld door de nieuwe stad. Over een paar jaar is alleen nog een klein gebied over voor toeristen. China kennende gaat ook dat op een gegeven moment plat om plaats te maken voor een gestileerde versie van een 'authentieke' oude stad.
Halverwege de middag terug in hotel (of eigenlijk het terras van John's Café).

Tijdens onze wandeling gezocht naar Chinese theebeker. Half China loopt over straat met een afsluitbare plastic beker waar 's ochtends een schep groene thee in gaat en die gedurende de dag constant bijgevuld wordt met kokend water, zodat ze de hele dag thee kunnen drinken. José heeft zo'n beker die duidelijke sporen vertoont van intensief gebruik, met schroeiplekken van een dompelaar en waarvan de deksel begint te lekken. Ik had haar horen zeggen dat ze deze reis een nieuwe wilde kopen, maar omdat dat er nu niet meer in zit leek me dat een leuk afscheidscadeau.
Samen met Antonia, die ook nog wat inkopen wilde doen, ging ik op zoek naar een grote supermarkt waar we o.a. theebekers konden vinden. Een supermarkt in de buurt had een kleine selectie, waar niet tussen zat wat we zochten (Antonia vond een eigen beker voor in de trein inmiddels ook handig). We hadden er wel wat te eten gekocht voor in de nachttrein over twee dagen.
Buiten de supermarkt stonden we op een kruispunt te kijken naar reclameborden van winkels waar we misschien konden vinden wat we zochten, toen we werden aangesproken door een zeer goed Engels sprekende Chinese vrouw. We legden uit wat we zochten en zei dat er een paar straten verderop een grote supermarkt was waar we zeker konden slagen. Ze wees ons de juiste richting en zei dat we bij de kruispunten moesten vragen naar iets dat klonk als "sjang sjui". Wonder boven wonder lukte dat en kwamen we bij een gigantische supermarkt.
Onze tassen en eerdere boodschappen konden we kwijt in kluisjes. Bij de huishoudelijke afdeling vonden we al snel een paar meter schapruimte met theebekers in alle soorten en maten. Daar vond ik een goede stevige geïsoleerde theebeker voor José en vonden we ook voor onszelf wat eenvoudiger exemplaren voor in de trein (die van José moest weer een paar jaar meegaan, die van ons maar vier treinreizen).

's Avonds was er een afscheidsdiner geregeld in John's Café. Margje, een van de vrouwen uit de groep, had al eerder aan mij gevraagd of ze deze keer het afscheidspraatje mocht doen. Ik ben tot nu toe iedere keer als 'vrijwilliger' aangewezen omdat ik het de eerste keer zo leuk heb gedaan, maar ik heb mezelf geen monopolie toegeëigend. Ik had er dus geen enkel bezwaar tegen om het ook eens door een ander te laten doen.
Ik begon wel, met te zeggen dat ik op mijn eigen wijze een praatje kon houden door te beginnen met wat saillante punten en daarna uit te leggen waarom we toch nog met z'n allen bij elkaar zaten om afscheid te nemen, maar dat mijn tekst ontvreemd was door Margje en dat ik het verder aan haar over liet. Zij maakte er een hele show van met een typetje (erg leuk gedaan), waarin iedereen met een paar typische punten genoemd werd en José bedankt werd voor haar goede werk tot nu toe. Op het eind overhandigde ze de enveloppe met de fooi die ik daarvoor had opgehaald. José was erg aangedaan door het afscheid en de dikke enveloppe, ze zei dat ze dat geld ging besteden aan een aantal kinderen die ze in de loop van de jaren over de hele wereld had 'geadopteerd' en waarvoor ze de school betaalt (daar had ze het al vaker over gehad deze reis en ze heeft er ook een aantal van bezocht).
Mijn theebeker had ik net voor het diner gegeven en die viel in erg goede aarde.